14/3/11

Περι δια βιου εκπαιδευσης, δια βιου πιστοποιησης και οι φωτογραφοι.Την ζωη μας ολη...

απο το μπλοκ της αγωνιστικης συνεργασιας φωτογραφων

http://agosynfoto.blogspot.com/

Διά βίου αμόρφωτοι

Η «Διά Βίου Μάθηση» έχει χαρακτηριστεί από την κυβέρνηση «εθνικός στόχος». Προχτές διοργανώθηκε ολόκληρη «τελετή» για την πρώτη συνεδρίαση του «Συμβουλίου Διά Βίου Μάθησης και σύνδεσης με την απασχόληση» (ΣΕΒ, ΓΣΕΕ κ.ά.), όπου μίλησε και ο πρωθυπουργός. Το υπουργείο Παιδείας παρήγγειλε και «μοίρασε» δημοσκόπηση, για να αποδείξει ότι πρέπει να ενισχυθεί η «Διά Βίου Μάθηση» στη χώρα μας. Παρ' όλα αυτά - σύμφωνα με τη δημοσκόπησή τους - πάνω από 70%, στην ουσία, δε γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.
Τι είναι, τελικά, αυτή η «Διά Βίου Μάθηση»; Ενας σχεδιασμός που ξεκινά από αλλαγές στην εκπαίδευση, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, με αντικατάσταση της μόρφωσης από διάφορες καταρτίσεις, και φτάνει ως τη διαμόρφωση ενός εργατικού δυναμικού, που θα 'ναι εφ' όρου ζωής αμόρφωτο και θα κυνηγά διάφορα χαρτιά, που να πιστοποιούν ότι κάτι έμαθε εδώ και κάτι παραπέρα. Το πρώτο που κάνουν σ' αυτήν τη διαδικασία είναι να αφαιρέσουν από την εκπαίδευση την ίδια την ουσία της, δηλαδή τη μόρφωση των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, συνδέουν την εκπαίδευση με τις ανάγκες των καπιταλιστών. Το στόχο τον περιέγραψε αναλυτικά η υπουργός Εργασίας: Ενας νέος «θα χρειαστεί στη ζωή του να αλλάξει ίσως επάγγελμα κάτω απ' τις σημερινές συνθήκες τέσσερις και πέντε, αν όχι περισσότερες, φορές», άρα, συμπλήρωσε, «προετοιμάζουμε τον νέο άνθρωπο, τον εργαζόμενο να προσαρμοστεί σε αυτές τις αλλαγές που γίνονται». Γιατί; Το κεφάλαιο παράγει για το κέρδος, επενδύει όπου βγάζει μεγαλύτερο κέρδος, επομένως άλλοι τομείς συρρικνώνονται, άλλοι ενισχύονται, αναδιαρθρώνεται η παραγωγή σε έναν κλάδο, μιαν επιχείρηση κ.λπ. Αυτή η κινητικότητα απαιτεί τέτοιες αλλαγές. Ετσι, ο αυριανός εργαζόμενος, που μπορεί να έχει σπουδάσει, π.χ., μηχανικός, κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να εργαστεί σε άλλη δουλειά που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο που σπούδασε. 'Η θα χρειαστεί να αλλάξει ειδικότητα στον ίδιο εργοδότη ή στον ίδιο κλάδο. 'Η θα χρειάζεται να χρησιμοποιείται σε διαφορετικές ειδικότητες στην ίδια επιχείρηση. Γι' αυτό χρειάζεται πολυκατάρτιση, επανακατάρτιση. Και, κυρίως, να είναι φτηνός. Ωθούν στην απόσπαση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα, ανοίγουν το δρόμο μείωσης των εισαγόμενων στα ΑΕΙ και δημιουργίας φτηνών καταρτισμένων εργατών.
Πρόκειται για επιβολή μιας νέας κατάστασης, που συνδέεται άμεσα με τις απαιτήσεις των μονοπωλίων για τις εργασιακές σχέσεις και τον «τύπο» του «νέου» εργαζόμενου. Η κατάρτισή του δεν προκύπτει από κάποιο πτυχίο, αλλά από ένα σύνολο πιστοποιητικών και «βεβαιώσεων», τη λεγόμενη πιστοποίηση προσόντων μέσα από διάφορα προγράμματα, το οποίο θα ανανεώνεται διαρκώς και η πιστοποίηση θα δίνεται από τους επιχειρηματίες με βάση τις εκάστοτε απαιτήσεις τους.
Οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται συνολικά στο σχολείο και το πανεπιστήμιο έχουν άμεση σχέση με τη «Διά Βίου Μάθηση». Το εκπαιδευτικό σύστημα, η κάθε δομή εκπαίδευσης έχει μια κυρίαρχη λογική: Δε μορφώνουμε, αλλά πουλάμε «χρηστικές» γνώσεις και πληροφορίες, που χρειάζεται η "αγορά"». Με λίγα λόγια, ο μαθητής θα μαθαίνει λειψά τη Γλώσσα, τα Μαθηματικά ή την Ιστορία, αλλά θα έχει «δραστηριότητες» για την αξία της επιχειρηματικότητας. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές δε θα έχουν προγράμματα σπουδών με επιστημονική συνοχή, αλλά μενού με μια «σούπα» γνώσεων, που θα μπορεί να προσαρμοστεί και σε διάφορα αντικείμενα. Να γιατί η «Διά Βίου Μάθηση» θα είναι ο εφιάλτης των εργαζομένων και παράδεισος των εργοδοτών!
Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης
Πολύς λόγος γίνεται πάλι το τελευταίο διάστημα σχετικά με τα προγράμματα πιστοποίησης και μάλιστα όχι μόνο στο δικό μας κλάδο αλλά και ευρύτερα, σε άλλους κλάδους επαγγελματιών αλλά και άλλων εργαζομένων. Προτείνοντάς την μάλιστα ως μία λύση για τοξεπέρασμα της κρίσης.
Κατά την πρόσφατη ετήσιας συνέλευση της ΠΟΦ αφιερώθηκε σημαντικό μέρος της στη συζήτηση σχετικά με τέτοια προγράμματα που παρέχουν ιδιωτικοί φορείς ή άλλες επιχειρήσεις με την προκάλυψη ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι στην πραγματικότητα αυτά τα προγράμματα, ποιός τα προωθεί, ποιός κερδίζει, ποιος είναι ο στόχος τους και τελικά κατά πόσο τα έχουμε ανάγκη επαγγελματίες και εργαζόμενοι;

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έχει μπει σε εφαρμογή η πολιτική της ΕΕ για τη λεγόμενη δια βίου κατάρτιση η οποία αποτελεί μέρος της προσπάθειας που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια για ελαστικοποίηση της εργασίας. Ήταν η εποχή που άρχισε να αποσύρεται ο όρος “εργασία” με όσα κατοχυρωμένα δικαιώματα αυτή συνεπάγεται (8ωρο, 5ήμερο, άδειες, επιδόματα κλπ) και τη θέση της πήρε ο όρος “απασχόληση” οπου ως απασχολούμενος λογίζεται καθένας που μπορεί να εργάζεται με οποιαδήποτε μορφή ελαστικής εργασιακής σχέσης ακόμη και για μία ώρα τη βδομάδα.
Στα πλαίσια της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του Κεφαλαίου προωθήθηκε η δια βίου κατάρτιση, προκειμένου να μπορεί αυτό να βρίσκει εργαζόμενους ανάλογα με τις κατά καιρούς επιλογές του (επενδύσεις σε άλλους τομείς της οικονομίας κλπ). Βέβαια εδώ χρειάζεται να επισημάνουμε οτι, όπως έχει επιβεβαιώσει η ίδια η ζωή, πρόκειται για εκμάθηση ορισμένων δεξιοτήτων προκειμένου, και σε συνδυασμό με την ελαστικοποίηση της εργασίας, να παρέχει φθηνό, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό προκειμένου να εξυπηρετούνται τα διάφορα κατά καιρούς επιχειρηματικά σχέδια ενώ συχνά καταλήγει απλά να μοιράζει ανεκπλήρωτες ελπίδες για εργασία σε μακροχρόνια άνεργους, πολύ περισσότερο που αυτά συμβαίνουν στο περιβάλλον της άναρχα αναπτυσόμενης καπιταλιστικής οικονομίας. Απαξιώνοντας παράλληλα τα πτυχία των αντίστοιχων σχολών, υποχρεώνοντας τους απόφοιτους να περνούν από εξετάσεις για κάθε επιμέρους τομέα του επαγγέλματος που σπούδασαν, προκειμένου να πιστοποιήσουν οτι γνωρίζουν αυτό για το οποίο ξόδεψαν κάποια χρόνια της ζωής τους και για το οποίο εξετάστηκαν με επιτυχία.
Σε ένα τέτοιο γενικό πλαίσιο εντάσεται και η κατάρτιση των επαγγελματιών αφού και εκείνοι έχουν το δικό τους μερίδιο στη διαδικασία της παραγωγής, εργαζόμενοι κατά κανόνα δορυφορικά σε ότι αφορά την υλοποίηση των διάφορων μεγάλων επιχειρηματικών σχεδίων.
Για την υλοποίηση της δια βίου κατάρτισης στήθηκαν με χρήματα από προγράμματα της ΕΕ τα κάθε είδους ΚΕΚ.
Τεράστια ποσά διατίθενται σε αμφίβολης ποιότητας προγράμματα κατάρτισης την ίδια στιγμή που οι δαπάνες για τη δημόσια Παιδεία μειώνονται δραματικά. Χρήματα που πλέον γνωρίζουμε πολύ καλά οτι εκτός από την υπονόμευση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, χρησιμοποιήθηκαν για εξαγορά συνδικαλιστικών στελεχών, για τον έλεγχο και την ενσωμάτωση των συνδικάτων, πέρα από την καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους σε ότι αφορά τα ίδια τα αποτελέσματα αυτής της κατάρτισης.
Ένα ακόμη σημείο που χρειάζεται να επισημάνουμε έχει να κάνει και με την οικονομική συμμετοχή του καταρτιζόμενου. Ενώ συχνά αυτά τα προγράμματα ήταν επιδοτούμενα όταν ξεκινούσαν, γεγονός που αποτέλεσε βασικό επιχείρημα σε ότι αφορά την προώθησή τους, σήμερα όλο και συχνότερα γίνονται με πληρωμή από τη μεριά του καταρτιζόμενου, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου.
Μη μας διαφεύγει οτι πρόκειται για πιστοποιήσεις δεξιοτήτων κι όχι για πιστοποίηση επαγγελμάτων. Εάν για παράδειγμα ένας φωτογράφος θελήσει να συμμετέχει, θα χρειαστεί άλλη πιστοποίηση για διαφημιστική φωτογραφία, μια άλλη για αρχιτεκτονική φωτογραφία, για γάμο, για φωτογραφίες βιομετρικού τύπου κ.ο.κ και μάλιστα θα χρειάζεται αυτές τις πιστοποιήσεις να τις ανανεώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η χαρά των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης...
ή αλλιώς μάζευε χαρτιά δίχως αντίκρυσμα αφού τελικά το αποτέλεσμα είναι αυτό που κρίνει τη δυνατότητα του καθένα αν μπορεί να φέρει σε πέρας μια εργασία.
Τι προτείνουμε σχετικά με την επαγγελματική εκπαίδευση
Εμείς λέμε οτι η εκπαίδευση και μετεκπαίδευση εργαζόμενων κι επαγγελματιών πρέπει να αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους και να παρέχετε σε όλους δωρεάν μέσα στα πλαίσια του εκπαιδευτικού συστήματος υπό την ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας.
Η τεχνική εκπαίδευση πρέπει να γίνεται μέσα απο ένα δίκτυο τεχνικών σχολών που θα παρέχουν όλες τις αναγκαίες σύγχρονες γνώσεις και θα χρηματοδοτούνται από το κράτος για αυτό το σκοπό.
Είμαστε αντίθετοι με την οποιασδήποτε μορφής εμπορευματοποίηση της παιδείας.
Σε ότι αφορά τα επαγγελματικά σεμινάρια έχουμε από καιρό προτείνει στην ΠΟΦ και την ΕΚΦΑ να έρθουν σε επαφή με τα ΤΕΙ φωτογραφίας ώστε να εξετάσουμε τη δυνατότητα πραγματοποίησής τους από το μοναδικό ανώτατο δημόσιο εκπαιδευτικό φορέα του κλάδου που υπάρχει στη χώρα μας.
Η δημιουργία και διαχείριση ΚΕΚ φωτογράφων από τη μεριά της ΠΟΦ μας βρήκε αντίθετους από την πρώτη στιγμή γιατί δεν αλλάζει στο ελάχιστο τη μορφή πραγματοποίησης αυτών των προγραμμάτων. Εκτός αυτού υπάρχει η διεθνής και ελληνική εμπειρία από τη διαχείριση κονδυλίων από συνδικαλιστικούς φορείς που όπως αναφέρθηκε άλλους σκοπούς εξυπηρετεί.

Περι φωτογραφικης εκπαιδευσης, δια βιου, πιστοποιημενης, και οχι μονο...

με την ευκαιρια της ανακοινωσης της Αγωνιστικης Συνεργασιας φωτογραφων
δειτε και ενα παλαιοτερο αρθρο και παρομοια ανακοινωση πριν 2 χρονια.
http://eteriafotografizontas.blogspot.com/p/blog-page.html

Προτασεις
........................
ΑΝΑΘΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΩΝ ΤΕΙ
ενδεχομενως και με αλλους τομεις/ειδικοτητες (πχ αρχειακη φωτογραφια)
ΑΝΑΘΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΙΕΚ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ με το κυριωτερο να ενταχτουν ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΒΑΘΜΙΔΑ , αξιους δασκαλους καθηγητες επαγγελματιες του χωρου, με συγχρονους εξοπλισμους και αντιστοιχο εποπτικο και διδακτικο υλικο και κα.
(καθως σε ολα τα τμηματα εκπαιδευσης που εχουν κυριαρχη την φωτογραφια)
ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ οσο αφορα την περιφημη δια βιου εκπαιδευση.
Να καταστει δυνατο μεσω ειδικων προδιαγραφων/απαιτησεων σε αξιους επαγγελματιες να μπορουν να γραφτουν στις Ανωτατες Φωτογραφικες Σχολες.
ΑΥΤΗ ειναι μια σωστη συγχρονη ΔΙΑ ΒΙΟΥ εκπαιδευση και οχι τα σεμιναριακια.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

παραγραφο απο το κείμενο του 2007 της Ανακοίνωσης της Αγωνιστικής Συνεργασίας Φωτογράφων για το συνέδριο της ΠΟΦ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΜΑΣ
................ Ολοκληρωμένη δημόσια και δωρεάν αναβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση, με σύγχρονες υποδομές εργαστηρίων, ενταγμένη στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατάργηση της ψευτοκατάρτισης των ΙΕΚ-ΚΕΚ. Ειδικώτερα διεκδικούμε, για την δημιουργία μιας νέας φωτογραφικής τεχνικής δημόσιας εκπαίδευσης την άμεση συνεργασία από εξιδικευμένα στελέχη του φωτογραφικού επαγγελματικού χώρου και με αντίστοιχη δυνατότητα ελέγχου.
Να υπάρχουν διαφανείς διαδικασίες αξιολόγησης και πρόσληψης των διδασκόντων.
Η αναγκαία μετεκπαίδευση να γίνεται μόνο με ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας.
Σε ένα κλάδο που τα τελευταία χρόνια θίγεται άμεσα από τις εξελίξεις της τεχνολογίας, απαιτούμε από την πολιτεία να αναλάβει το κόστος της επιμόρφωσης των φωτογράφων στις διαρκείς αλλαγές που έχουν να αντιμετωπίσουν. Επιδοτήσεις στους αυταπασχολούμενους προκειμένου να μπορούν να διαθέσουν χρόνο από τη δουλιά τους με ότι απώλεια εισοδήματος αυτό συνεπάγεται.Ειδική μέρυμνα για συναδέλφους που βρίσκονται στα τελευταία χρόνια πριν τη σύνταξη για την εκπαίδευσή τους. Επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών τους.

13/3/11

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ

αποσπασμα απο την
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ
Οι εκλογές φέτος στο σωματείο μας πραγματοποιούνται κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες που έχουν υπάρξει στη μεταπολεμική περίοδο για όλους τους αυτοαπασχολούμενους αλλά και για τον κλάδο μας.
................................................................................................

Επιμόρφωση των συναδέλφων
Η ΠΟΦ εκμεταλλευόμενη την τεράστια ανάγκη επιμόρφωσης που έχει ο κλάδος μας, εφαρμόζουν πολιτικές που στρέφουν τον κλάδο μας προς την ιδιωτική εκπαίδευση των ΚΕΚ της αρπαχτής και των επιδοτήσεων. Η δική μας θέση ήταν από την αρχή σαφής και συγκεκριμένη: Κατάρτιση επιστημονικών προγραμμάτων επιμόρφωσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα και ένταξη σε αυτά όλων των συναδέλφων, δωρεάν και χωρίς προϋποθέσεις και απαγόρευση κάθε εκπαιδευτικής δραστηριότητας των συνδικαλιστικών φορέων, για αποφυγή δημιουργίας πελατειακών σχέσεων.

Για το πολυσυζητημένο θέμα της πιστοποίησης
Σαν επαγγελματίες φωτογράφοι έχουμε ξοδέψει απίστευτα ποσά σε εξοπλισμό και τεχνογνωσία τόσα χρόνια. Οι πολυεθνικές του κλάδου μας αφού μας πούλησαν τη νέα τεχνολογία πανάκριβα, αφού μας πούλησαν τις αναβαθμίσεις της, αφαίρεσαν από τις επιχειρήσεις μας πλήρως το εμπορικό κομμάτι και προώθησαν μέρος των εκτυπώσεων μας στα πολυκαταστήματα κάθε είδους.
Τώρα με τη στήριξη μερίδας των συνδικαλιστών μας και σε συνεργασία με τα ιδιωτικά πλέον πανεπιστήμια, έρχονται να μας πουλήσουν χαρτιά Α4 προς 250€ έκαστο που θα λένε ότι είμαστε φωτογράφοι συγκεκριμένης δεξιότητας και για χρονική διάρκεια 3 ετών.
Μπορείτε να φανταστείτε τους πελάτες μας να ζητάνε την πιστοποίηση πριν από κάθε βάπτιση ή γάμο; Η πιστοποίηση που προτείνουν το μόνο αποτέλεσμα που φέρνει είναι η κάρτα εξόδου προς το ταμείο ανεργίας, και δεν έχει καμιά σχέση με ένα πτυχίο που θα προκύπτει από μια εκπαιδευτική διαδικασία όπως την προτείναμε παραπάνω. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Στόχος είναι η συγκέντρωση της δουλείας στις μεγάλες εταιρίες.
Η μόνη πιστοποίηση στο σύστημα που ζούμε είναι η δουλειά μας η αξιοπιστία μας το κατάστημά μας και η σχέση μας με τους πελάτες.
...............συνεχεια
http://agosynfoto.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ
Τα χειρότερα έρχονται και για να σταθούμε όρθιοι στην καταιγίδα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και δυνατοί

10/1/11

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ‘CONGO IN LIMBO’ του Cédric Gerbehaye



Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (ΛΔΚ), η Διεθνής Αμνηστία παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας ‘Congo in Limbo’ του βέλγου φωτογράφου Cédric Gerbehaye, η οποία θα διαρκέσει από τις 20 έως και τις 30 Ιανουαρίου 2011, στη Γκαλερί Μ55 (Μαυρομιχάλη 55, Εξάρχεια).
Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου, ώρα 19:00
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή, 18:00 - 21:00 και Σάββατο - Κυριακή, 10:00 -14:00

Για τη δουλειά του αυτή, ο Cédric Gerbehaye έχει τιμηθεί με τα βραβεία Τhe World Press Photo, Τhe Olivier Rebbot Award of the Overseas Press Club of America και The Amnesty International Media Award.
Η διοργάνωση υλοποιείται από την τοπική ομάδα 76 του ελληνικού τμήματος
της Διεθνούς Αμνηστίας.

Η κατάσταση που επικρατεί έως σήμερα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ)
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της από το Βέλγιο, το 1960, δεν γνώρισε ποτέ πραγματικά την ειρήνη. Ανταρσίες, αποσχιστικά κινήματα, πολύχρονο στρατιωτικό καθεστώς, διαφθορά, καθώς και εισβολές συνεχίζουν να σημαδεύουν την ιστορία της. Από το 1998 έως το 2003 βίωσε την πιο αιματηρή σύγκρουση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ονομάστηκε «ο Αφρικανικός Παγκόσμιος Πόλεμος», με εκατομμύρια θύματα.
Η ΛΔΚ δεν έχει συνέλθει από τις άμεσες επιπτώσεις του πολέμου, αλλά και τις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες. Η διεθνής κοινότητα αδυνατεί μέχρι σήμερα να μεσολαβήσει αποτελεσματικά ανάμεσα στις συγκρουόμενες ομάδες και να βοηθήσει τον άμαχο πληθυσμό. Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά, καθώς η στρατολόγηση παιδιών και οι βιασμοί είναι συνήθης πρακτική, ενώ κάθε μήνα χάνονται περίπου 45.000 άνθρωποι. Το μεγαλύτερο ποσοστό των
θανάτων οφείλεται στην ελονοσία, την πνευμονία, τη διάρροια και τον υποσιτισμό. Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Τζόσεφ Καμπίλα έγινε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της ΛΔΚ. Όμως, παρά τις εθνικές εκλογές, την ειρηνευτική συμφωνία του 2002 και τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (MONUC), οι μάχες ανάμεσα στο στρατό του Κονγκό, ομάδων ανταρτών, ομάδων από τη Ρουάντα, ανταρτών Μάι-Μάι και άλλων ενόπλων ομάδων συνεχίζονται. Η ΛΔΚ είναι μια χώρα πλούσια σε μεταλλεύματα όπως κοβάλτιο, χαλκός, χρυσός, διαμάντια, ασήμι, κασσίτερο και ταντάλιο που χρησιμοποιείται στη βιομηχανία κινητών τηλεφώνων, ηλεκτρονικών υπολογιστών και πάσης φύσεως συσκευών. Μια από τις βασικές αιτίες των συγκρούσεων στη ΛΔΚ είναι ο έλεγχος των φυσικών πόρων στο ανατολικό τμήμα της. Το κράτος αδυνατεί να επιβάλει τον έλεγχό του στον τομέα της εξόρυξης και πολλά ορυχεία βρίσκονται υπό τον έλεγχο λιποτακτών του εθνικού στρατού ή άλλων ενόπλων ομάδων. Η εξάπλωση της μόλυνσης από τον ιό HIV (AIDS) στο ανατολικό Κονγκό είναι στενά συνδεδεμένη με τους μαζικούς βιασμούς που διαπράττονται από όλες τις ένοπλες δυνάμεις της περιοχής. Κατά τη διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων στο Ανατολικό Κονγκό, δεκάδες χιλιάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά έχουν πέσει θύματα συστηματικών βιασμών και σεξουαλικών επιθέσεων. Τα θύματα, αν και υποφέρουν από τραυματισμούς, μεταδοτικές ασθένειες και ψυχολογικά προβλήματα, είτε δεν έχουν πρόσβαση, είτε αρνούνται την ιατρική φροντίδα, λόγω της κοινωνικής προκατάληψης που τα στιγματίζει. Πολλές γυναίκες έχουν εγκαταλειφθεί από τους συζύγους τους, με αποτέλεσμα να καταδικάζονται αυτές και τα παιδιά τους σε ακραία φτώχεια. Παράλληλα, ζουν υπό το διαρκή φόβο νέων επιθέσεων ή αντιποίνων, στην περίπτωση που κατονομάσουν τους δράστες.
Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι η συνεχιζόμενη βία στο ανατολικό τμήμα της Λ
αϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό πηγάζει άμεσα από την αποτυχία της κυβέρνησης και της διεθνούς κοινότητας να τερματίσουν τα συνεχιζόμενα εγκλήματα και να αποδώσουν δικαιοσύνη στα θύματα. Η Διεθνής Αμνηστία απαιτεί την προστασία των αμάχων. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, αυτό σημαίνει ενίσχυση της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης MONUC (η μεγαλύτερη ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στον κόσμο, με 17.000 προσωπικό) και διασφάλιση της αποτελεσματικότητας του έργου της. Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, μια βιώσιμη και ασφαλής λύση για το λαό του ανατολικού τμήματος της ΛΔΚ μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι ένοπλες ομάδες αφοπλιστούν, σταματήσει η εξάπλωση των όπλων και αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ατιμωρησία. Η δικαιοσύνη και η λογοδοσία είναι ζωτικής σημασίας για να σπάσει ο κύκλος των επαναλαμβανόμενων μαζικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.




Γραφείο Τύπου και Προβολής
www.amnesty.org.gr

26/12/10

Γκαλερί Μαυρομιχάλη 55 (Μ55)

http://www.m55projects.gr/m55/?lang=el

Η γκαλερί Μαυρομιχάλη 55 (Μ55), λειτουργεί από το χειμώνα του 2005 ως ένας ανεξάρτητος φωτογραφικός χώρος. Έχοντας τη φωτογραφία σαν κύριο –αν όχι αποκλειστικό- τρόπο επικοινωνίας με το κοινό, φιλοδοξεί να ασχοληθεί με τη σύγχρονη κοινωνία (το άτομο και το σύνολο), τον πολιτισμό (τις άλλες τέχνες και την ίδια τη φωτογραφία), το περιβάλλον (του εσώτερου εαυτού μας και του περιβάλλοντός του χώρου), την ουσία και το περιτύλιγμα.

www.m55.gr

25/12/10

The Athens House of Photography

Ένας καινούριος χώρος τέχνης στο κέντρο της Αθήνας, με αποκλειστικό αντικείμενο την φωτογραφία.Στη γωνία Κεραμέων και Ελευσινίων, δίπλα στη πλατεία Καραισκάκη δημιουργήθηκε το «The Athens House of Photography”, ένας πολυχώρος φωτογραφίας ο οποίος θα περιλαμβάνει εκθεσιακό χώρο, βιβλιοπωλείο, βιβλιοθήκη και print sales, και στον οποίο θα διοργανώνονται σεμινάρια, παρουσιάσεις και προβολές. Στα εγκαίνια του “The Athens House of Photography” εγινε μια σημαντική εκδήλωση. Τρεις από τους πιο γνωστούς Έλληνες φωτογράφους, ο Νίκος Οικονομόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μάνος και ο Γιάννης Δήμου, διαθέτουν τα έργα τους προς πώληση και μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τους σκοπούς της ActionAid. Η έκθεση παρουσιάζεται σε συνεργασία με την Apeiron Photos και χορηγός επικοινωνίας είναι το περιοδικό Έψιλον.

The Athens House of Photography προσφέρει:
Εκθεσιακό χώρο
Print Sales
Βιβλιοπωλείο / βιβλιοθήκη (λευκώματα, σπάνιες εκδόσεις, αφίσες και ημερολόγια)
Σεμινάρια/Workshops
Φωτογραφικές εκδηλώσεις

Γκαλερί The Athens House of Photography, Apeiron Photos
Επικοινωνία: info@phototheatron.com
http://www.phototheatron.com/

20/12/10

Οταν οι λεξεις γραφουν...

Ανεξάρτητη βουλετής Σοφία Σακοράφα

" Μετατρέψατε τη Βουλή σε σωματείο σφραγίδα.
Αρνούμαι να σφραγίζω φιρμάνια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Δεν είμαι υπάλληλος, βουλευτής είμαι.
Αρνούμαι να δεχτω πρακτικές κατοχικού κοινοβουλίου,
όπου μιλούν οι εντολείς του ΔΝΤ και φιμώνονται οι εντολοδόχοι του ελληνικού λαού.
Αρνούμαι να παρεβρεθώ σε αυτή την παρωδία.
Τούτες τις ώρες γράφεται ιστορία.
Ιστορία ενδοτισμού απο την μία αλλά και αντίστασης απο την άλλη"

7/12/10

«WHICH SIDE ARE YOU ON FEST» - Για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.

3o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ- "WHICH SIDE ARE YOU ON FEST"-Για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.
11-12 Δεκέμβρη ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ (Α.Σ.Κ.Τ.), Πειραιώς 256, Αγ.Ι. Ρέντης,
«
WHICH SIDE ARE YOU ON FEST» - Για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.
http://techni-en-kinisei.blogspot.com/

Η
Τέχνη Εν Κινήσει (ΤΕΚ) είναι μια συλλογικότητα εργαζόμενων καλλιτεχνών που προσπαθεί να συσπειρώσει μουσικούς, εικαστικούς και άλλους καλλιτέχνες και να αναπτύξει καλλιτεχνική-κινηματική δράση στο πλευρό των εργαζομένων.Κατά τη διάρκεια του 3ου Φεστιβάλ Εν Κινήσει θα πραγματοποιηθούν 2 κεντρικές συζητήσεις, μία κάθε μέρα, προσεγγίζοντας ζητήματα ως προς τη σχέση των μουσικών με το κίνημα των εργαζομένων και τη θέση των καλλιτεχνών στην παραγωγική διαδικασία.Στο μουσικό μέρος του Φεστιβάλ συμμετέχουν σημαντικοί καλλιτέχνες/συγκροτήματα της σύγχρονης αθηναϊκής σκηνής. Πολλοί από τους καλλιτέχνες έχουν «γράψει» υλικό με άξονα το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Θα εμφανιστούν (κατά σειρά εμφάνισης):


Σάββατο 11/12: Echo Tattoo, Lady Vanishes, Three way plane, Common I και theBliss.

Κυριακή 12/12: Υπεραστικοί, Παράξενος, MC Yinka, EleKtroBalKana, Σπύρος Γραμμένος και Xatzifrageta.

Οι συναυλίες ξεκινούν το Σάββατο στις 9.30 μ.μ., ενώ την Κυριακή στις 8.30 μ.μ. Κατά τη διάρκειά τους θα γίνουν σύντομες παρεμβάσεις-χαιρετισμοί από εκπροσώπους σωματείων, επιτροπών αλληλεγγύης, οργανώσεων μεταναστών κ.α.

Στο 3ο Φεστιβάλ της ΤΕΚ θα συμμετάσχουν, επίσης, με έργα τους 13 εικαστικοί και φωτογράφοι. Οι δουλειές και τα έργα των καλλιτεχνών εντάσσονται στο γενικό κοινωνικοπολιτικό σκεπτικό του Φεστιβάλ και κάποια από αυτά έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι' αυτό. Η Έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφία, γλυπτική και ζωγραφική. Με αλφαβητική σειρά, συμμετέχουν :

Αγγελάκης Γιώργος, Ακύλα Έλενα, Αλεξάκης Γιάννης, Βολανάκης Αντώνης, Ευθυμίου Τζίμης, Ζώντας Φώτης, Θεοδόσης Δημήτρης, Λαγουδιανάκης Γιώργος, Μάγδα Ταμάμ, Τσακίρης Σπύρος, Τσουλούφη Άννα, Χαλάτσης Δημήτρης, Χανδέλης Στέφανος, Χριστόπουλος Κώστας.

Ως εργαζόμενοι καλλιτέχνες, οι συμμετέχοντες/ουσες στην ΤΕΚ αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να στρέψουμε τη ματιά μας προς τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και να πάρουμε θέση στο πλευρό του κόσμου της εργασίας, ενάντια στο κεφάλαιο και την επίθεση που αυτό εξαπολύει.

Στη συνειδητοποίηση, ακριβώς, της ταξικής μας θέσης μπορεί να αποδοθεί η επιλογή της διοργάνωσης ενός τέτοιου θεματικού φεστιβάλ για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.

http://www.youtube.com/watch?v=lTdgk03MGJ4

26/11/10

24γραμματα. Ηλεκτρονικο περιοδικο για τη Γλωσσα, την Ιστορια και τον Πολιτισμο.Ειδικο αφιερωμα στη Φωτογραφια.

24γραμματα.
Ηλεκτρονικο περιοδικο για τη Γλωσσα, την Ιστορια και τον Πολιτισμο.

Η λεξη της εβδομαδας απο τα 24γραμματα:
Ειναι ελληνικο επωνυμο ο Παπαρατσι(< Παπασαρατσης); Παρουσιαση με λιγα λογια: Η ιστορια της παγκοσμιας, πλεον, λεξης παπαρατσι (ιταλ. paparazzi) ξεκινησε, το 1959, απο τον Ιταλο σκηνοθετη Federico Fellini, κατα τη διαρκεια των γυρισματων της ταινιας "Γλυκια Ζωη" (La Dolce Vita). O Fellini απεδωσε αυτο το παρατσουκλι σε εναν απο τους φωτορεπορτερ της ταινιας του, με αποτελεσμα να διαδοθει παγκοσμιως και να προσδιοριζει τον "αδιακριτο φωτορεπορτερ"
Τι σημαινει, ομως, το ονομα παπαρατσι και ποια ειναι η σχεση του με την Ελλαδα;Ο καθηγητης Μπρουνο Μιλιορινι αναφερει οτι ο Φελινι δανειστηκε αυτο το ονομα απο το μυθιστορημα του Αγγλου George Gissing (1857-1903) "by the Ionian sea", το οποιο ειχε γραφτει το 1901, αλλα μεταφραστηκε στα Ιταλικα το 1957. Στο εργο αυτο ο Gissing αναφερει για καποιον ξενοδοχο στο Καταντζαρο με το ελληνικο ονομα Papasaratsis (: prete sellaio, παπας-σελοποιος). Αυτο το ονομα αρεσε στο Φελινι και το εδωσε σε ενα απο τους φωτογραφους της ταινιας του. O Παπασαρατσης (στα ελληνικα γνωστο και το επωνυμο Παπασαμαρας), λοιπον, κατεληξε να γινει ο γνωστος μας παπαρατσι. Στα 24grammata.com υπαρχουν περισσοτερες λεπτομερειες καθως και η αγγλικη, γερμανικη, ιταλικη βιβλιογραφια. (Γιωργος Δαμιανος).

Για περισσοτερα στο: www.24grammata.com.

Ειδικο αφιερωμα στη Φωτογραφια.

26 αρθρα στις 2 πρωτες σελιδες

1. Η γλωσσα της εικονας (Γ. Μπαμπινιωτης)
2. Λογος και Φωτογραφια (Πλατων Ριβελλης)

3. Φωτογραφια και Λογοτεχνια (Ριτσος – Επιταφιος).
4. O Φωτογραφος Aνδρεας Eμπειρικος.
5. Nelly’s, η φωτογραφικη ιστορια ενος αιωνα
6. Βουλα Παπαιωανου: Μπρος και πισω απο το Φακο, ο ανθρωπος
7. Περι οπτικης και φακων στην αρχαιοτητα
8. Φωτογραφια και Διαφημιση/δυσφημιση.
9. Οι φωτογραφιες, οι συνωμοσιες και η Σεληνη
10. Ελληνας ο φανταρος της διασημοτερης φωτογραφιας του Β' παγκοσμιου πολεμου
11. Παραποιημενες φωτογραφιες που αφησαν εποχη
12. Ο φακος, η φακη και η φακιδα
13. Ηταν Ελληνας ο Παπαρατσι (Paparazziwww.24grammata.com.

26/10/10

ΟΜΙΛΙΑ ANTOINE D’AGATA Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010 ΑΣΚΤ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΟΜΙΛΙΑ ANTOINE D’AGATA
H αστική μη κερδοσκοπική εταιρία ART/IF/ACT (www.art-if-act.com) στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών δράσεών της παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον γάλλο φωτογράφο και μέλος του φωτογραφικού πρακτορείου Magnum Photos Antoine D'Agata.
Ο Antoine D'Agata θα πραγματοποιήσει ανοιχτή ομιλία στο κοινό με ψηφιακή προβολή, η οποία θα φιλοξενηθεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (4 Νοεμβρίου 2010) .
Θα παρουσιαστεί μέσω ψηφιακής προβολής ένα μεγάλο μέρος του έργου του καλλιτέχνη και στη συνέχεια θα δοθεί η ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει τον καλλιτέχνη από κοντά.
Όλη η διεξαγωγή της ομιλίας θα γίνει στην αγγλική γλώσσα.
Ημερομηνία διεξαγωγής ομιλίας: Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010, ώρα 20:30
Τόπος διεξαγωγής: ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ (Πειραιώς 256, Ταύρος)
(αίθουσα Giorgio de Chiricο)
Είσοδος Ελεύθερη
Οργάνωση παραγωγής: ART/IF/ACT

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ANTOINE D’AGATA
Ο Antoine D'Agata είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής μας. Οι εικόνες του χαρακτηρίζονται από μια έντονη και άκρως υποκειμενική εμπειρία που διευρύνει τα όρια της καταγραφικής φωτογραφίας. Το έργο του αποτελεί μία ενδοσκοπική, ενστικτώδη φωτογραφική προσέγγιση του υποσυνείδητου κόσμου του."Προσπαθώ να δημιουργήσω μια κατάσταση νομαδικών κόσμων, ατελή και προσωπική, συστηματική και ενστικτώδη, ένα σκηνικό φυσικών χώρων και συναισθημάτων εντός του οποίου είμαι ηθοποιός. Αποφεύγω να διευκρινίσω εκ των προτέρων αυτό που πρόκειται να φωτογραφίσω. Οι λήψεις γίνονται τυχαία, βάση απρόβλεπτων συναντήσεων και περιστάσεων. Οι επιλογές, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δυνατότητες, είναι υποσυνείδητες. Οι εμμονές, όμως, παραμένουν σταθερές: ο δρόμος, ο φόβος, η ασάφεια και η σεξουαλική πράξη...Για να μην αναφέρω ίσως, στο τέλος, την απλή επιθυμία του να υπάρχεις..."

Antoine D'Agata
Γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1961. Έφυγε απο την Γαλλία το 1983 και παρέμεινε στην Αμερική για τα επόμενα 10 χρόνια. Το 1990 άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία και παρακολούθησε σεμινάρια στο International Center of Photography με καθηγητές τους Larry Clark και Νan Goldin.
Kατα τη διάρκεια της παραμονής του στη Νέα Υόρκη το 1991-92 ο D’Agata εργάστηκε στο εκδοτικό τμήμα του φωτογραφικού πρακτορείου Magnum. Ωστόσο, παρ’ όλες τις εμπειρίες του απο την εκπαίδευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά την επιστροφή του στην Γαλλία το 1993 και για 4 χρόνια δεν ασχολήθηκε με την φωτογραφία.
Το πρώτο του βιβλίο με τις φωτογραφίες του De Mala Muerte και Mala Noche εκδόθηκε το 1998 και τον επόμενο χρόνο η Galerie Vu άρχισε να δημοσιεύει τη δουλειά του.
Το 2001 εκδόθηκε το Hometown και κέρδισε το βραβείο Niepce Prize για νέους φωτογράφους. Συνέχισε να εκδίδει τακτικά: τα Vortex και Isomnia εκδόθηκαν το 2003, συνοδεύοντας την έκθεσή του «1001 Νύχτες», που εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο στο Παρίσι, το Stigma εκδόθηκε το 2004 και το Manifeste το 2005.
Το 2004 ο D’Agata έγινε δεκτός στο Magnum Photos και την ίδια χρονιά γύρισε το πρώτο του φιλμ Le Ventre du Monde (Τhe World’s Belly). Αυτό το πείραμα τον οδήγησε στη μεγάλου μήκους ταινία Aka Ana που γυρίστηκε το 2008 στο Τόκυο, ένα ταξίδι στη σκοτεινή και περιθωρική Ιαπωνία με πρωταγωνιστές πόρνες, πορνοστάρ και τοξικομανείς, όπως αποκαλύπτονται μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες.
Απο το 2005 ο Antoine D’Agata δεν έχει μόνιμη κατοικία, αλλά δουλεύει ανά τον κόσμο.



ΟΜΑΔΑ ART/IF/ACT
Η ομάδα ART/IF/ACT ιδρύθηκε το 2009 και λειτουργεί ως μια ανοιχτή επικοινωνιακή πλατφόρμα για την ενημέρωση, την προώθηση και την εκπαίδευση στο χώρο της φωτογραφίας και των οπτικών τεχνών.
Διαδικτυακή ενημέρωση
Μέσα από το web portal της (www.art-if-act.com) παρέχει online παρουσίαση του έργου ελλήνων και ξένων φωτογράφων, όπως και όλων των σημαντικών δρώμενων στο χώρο της φωτογραφίας διεθνώς.
Εκπαίδευση
Μέσα από συντονισμένες εκπαιδευτικές δράσεις διοργανώνει ανα διαστήματα ειδικά σεμινάρια, εργαστήρια, διαλέξεις και παρουσιάσεις φωτογράφων, διακεκριμένων καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων από τον ευρύτερο χώρο της φωτογραφίας και των οπτικών τεχνών (φωτογράφοι, επιμελητές εκθέσεων, εκδότες, διευθυντές φεστιβάλ, κτλ).
Παράλληλες Δράσεις - Συνεργασίες
Η ομάδα ART/IF/ACT εστιάζει στην παραγωγή ευέλικτων, ανεξάρτητων καλλιτεχνικών δράσεων με παράλληλη ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών, όπως ψηφιακών προβολών σε κλειστούς αλλά και ανοιχτούς δημόσιους χώρους, φωτογραφικών παρεμβάσεων στην πόλη (διαδραστικές εκθέσεις - εγκαταστάσεις κ.λ.π.).Παράλληλα στοχεύει στη διαμόρφωση ενός δικτύου συνεργασιών τόσο με ελληνικούς μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, ιδρύματα και φεστιβάλ όσο και με θεσμούς ή ομάδες από το εξωτερικό.
Η ομάδα ART/IF/ACT αποτελείται από τους
Μαριλένα Σταφυλίδου (φωτογράφο), Νικάνδρη Κουκουλιώτη (photo editor), Γιώργο Πρίνο (φωτογράφο), Λάμπρο Παπανικολάτο (project manager/φωτογράφο) και Γιώργο Καραηλία (photo editor/φωτογράφο).

Ο καλλιτέχνης, η ανωνυμία και η πέτρα.απο την εφημεριδα ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

απο την εφημεριδα ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
http://edromos.gr/ Δευτέρα, 25 Οκτώβριος 2010
Ο καλλιτέχνης, η ανωνυμία και η πέτρα
Της Νάντιας Βαλαβάνη.
Σε κείμενα ποικίλης ύλης κατονομάζεται η ασπρόμαυρη φωτογραφία που «έδωσε» το βασικό εικαστικό σήμα της προεκλογικής καμπάνιας της «Ελεύθερης Αττικής»: Το παιδί, η θάλασσα και η πέτρα. Αντίθετα, όμως, με ό,τι συμβαίνει με τα έργα τέχνης, σχεδόν σε κανένα απ’ αυτά δεν κατονομάζεται ο δημιουργός της: Σαν να είναι έργο αγνώστου ή συλλογικό ή σαν να πρόκειται για έργο τόσο γνωστό, που ανήκει αυταπόδεικτα στην παγκόσμια κληρονομιά.
Επειδή, όμως, κανένα από τα παραπάνω ενδεχόμενα δεν είναι σωστό στην περίπτωσή μας και οι καλλιτέχνες, ιδιαίτερα όταν αφιερώνουν δωρεάν τα έργα και τις δραστηριότητες τους σε μια συλλογική προσπάθεια, το μόνο που περιμένουν είναι αυτή η αναγνώριση, αισθάνομαι την ανάγκη να κατονομάσω το δημιουργό της φωτογραφίας: Είναι ο οικονομολόγος Περικλής Αντωνίου, που ασχολείται εδώ και δεκαετίες με την καλλιτεχνική φωτογραφία, αφιερώνοντας, σχεδόν καθ’ ολοκληρία, δωρεάν τους καρπούς της φωτογραφικής του τέχνης σε συλλογικές προσπάθειες. Είτε πρόκειται για τη μονογραφία του Βλέμματα μοναξιάς με φωτογραφίες από τους πολέμους στα Βαλκάνια (κυκλοφόρησε από το «Καραβάνι Αλληλεγγύης») είτε για την περυσινή έκθεση φωτογραφίας από κοινού με τον φωτορεπόρτερ της Ελευθεροτυπίας Σπύρο Τσακίρη για την καθημερινή ζωή στα ερείπια της Γάζας, μετά απ’ την επιδρομή του Ισραήλ (συνόδευαν την πρώτη αποστολή, και πάλι του «Καραβανιού», που μπόρεσε να σπάσει τον αποκλεισμό μέσω Αιγύπτου).
Επίσης, ελάχιστα συνειδητοποιήθηκε από τα «λιτά» δημοσιεύματα του Τύπου ότι ο Αντωνίου, πέρυσι το Πάσχα, παραλίγο να γίνει «μάρτυρας» της τέχνης του πηγαίνοντας φυλακή. Όχι στα ματωμένα Βαλκάνια ή τη Γάζα, αλλά στο σύγχρονο Λονδίνο με τον πλέον σύγχρονο τρόπο. Φωτογραφίζοντας σκηνές πλήθους μέσα στο μετρό της βρετανικής μητρόπολης, βρέθηκε (μετά από καταγγελία «αγανακτισμένου» πολίτη, που θεώρησε ότι προσβάλλεται η ιδιωτικότητά του) κρατούμενος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας: Mετά από πολύωρη ανάκριση, διανυκτέρευσε σε κελί και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Αυτόφωρο. Ακόμα λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Περικλής αθωώθηκε σε ρητή δικάσιμη, μετά και από κινητοποίηση Βρετανών καλλιτεχνών και θεωρητικών της φωτογραφίας, που μπορεί να μην ήξεραν τη δουλειά του, είχαν όμως διαγνώσει σωστά τον κίνδυνο με μια δικαστική απόφαση (στο αγγλοσαξωνικό Δίκαιο η απόφαση δημιουργεί Δίκαιο!) να μπει τέρμα στη «φωτογραφία του δρόμου»: Την πιο σημαντική, ίσως, κληρονομιά μιας ανατρεπτικής φωτογραφικής τέχνης του 20ου αιώνα. Και, ω! η ειρωνεία της ιστορίας, αυτά στο Λονδίνο, όπου ο «Μεγάλος Αδερφός» φωτογραφίζει κάθε πολίτη χωρίς την άδειά του, καθημερινά, κατά μ.ο. 300 φορές… Ακόμα λιγότερο γνωστό είναι ότι την παραμονή της δίκης του στο Λονδίνο, έξω απ’ τη Βρετανική Πρεσβεία στην Αθήνα βρέθηκαν 100 (άγνωστοι του) διαμαρτυρόμενοι Έλληνες φωτογράφοι. Η φωτογραφία Το παιδί, η θάλασσα και η πέτρα πρωτοεκτέθηκε σε ατομική έκθεση του Αντωνίου με τίτλο Τ’ ασήμαντα, τον Μάιο 2010. Όταν ένα αντίγραφό της βρέθηκε κρεμασμένο σπίτι μου, η κόρη μου, 22χρονη φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών, προφανώς θεωρώντας την κάθε άλλο παρά ασήμαντη, μου είπε ότι θα πρέπει να κατεβάσουμε οτιδήποτε άλλο από τους τοίχους, καθώς αυτή η φωτογραφία τα λέει όλα..........
συνεχεια
http://edromos.gr/

23/10/10

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

Η συμμετοχή της Ενωσης Φωτορεπορτερ Ελλαδας στη διαβούλευση στη Βουλή με θέμα:
«ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»
Την Πέμπτη 14 Οκτωβρίου στην αίθουσα 150 της Βουλής μετά από κάλεσμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, συναντήθηκαν όλοι οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, προκειμένου να συμμετάσχουν σε διαβούλευση με θέμα τις εξελίξεις στο χώρο των ΜΜΕ και το ρόλο τους στις σύγχρονες κοινωνίες.
Η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας (Ε.Φ.Ε.) εκπροσωπήθηκε από τον Πρόεδρό της κ. Μάριο Λώλο και παρουσίασε τα ιδιαίτερα προβλήματα που ταλανίζουν τον χώρο του Φωτορεπορτάζ. Στην αρχή της εισήγησής του ο κ. Λώλος και με αφορμή τα χθεσινά γεγονότα στην Ακρόπολη, κατήγγειλε τον συνεχή προπηλακισμό από αστυνομικές αρχές των φωτορεπόρτερ καθώς και γενικότερα των ανθρώπων του τύπου που καλύπτουν διάφορα γεγονότα. Υπήρξαν μάλιστα καταγγελίες συναδέλφων ότι έγιναν δέκτες απειλών από αστυνομικούς, όπως: «σας ξέρουμε ποιοι είσαστε και θα σας ξαναδούμε στις πορείες». Τονίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις σε όλους πως η φωτοειδησεογραφική κάλυψη των γεγονότων και η Ελευθερία του Τύπου είναι αδιαπραγμάτευτη, τέτοια συμβάντα κάθε άλλο παρά περήφανους σα χώρα μας κάνουν, και ζητάμε από το ΣΥΡΙΖΑ καθώς και από όλα τα πολιτικά κόμματα να καταγγέλλουν τέτοιου είδους πρακτικές.
Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της ΕΦΕ αναφέρθηκε στην απροκάλυπτη στάση των εκδοτών να απολύουν προσωπικό εξαντλώντας το 4% που τους δίνει ο αντίστοιχος Νόμος περί απολύσεων και εφ` όσον αυτό συμβαίνει σε βάρος μισθωτών, μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει με τη μεγάλη πλειοψηφία των φωτορεπόρτερ, οι οποίοι δουλεύουν ως freelancers. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, το οποίο πριν λίγες μέρες εξέδωσε δικό του τιμοκατάλογο για φωτογραφίες με τιμές αφανισμού του επαγγέλματος.
(Να ενημερώσουμε, για τους μη γνωρίζοντες, πως για να εισπράξει κάποιος φωτορεπόρτερ το αντίτιμο της αμοιβής του για κάποια δημοσιευμένη φωτογραφία του σε πολλές περιπτώσεις απαιτούνται πάνω από δέκα μήνες, για να μην αναφερθούμε σε έντυπα που αρνούνται να πληρώσουν παντελώς οποιαδήποτε δημοσιευμένη φωτογραφία!).
Ένα ακόμη πρόβλημα που ταλανίζει τον κλάδο των ΜΜΕ και ακόμη πιο έντονα των φωτορεπόρτερ, είναι εκείνο του διαδικτύου και τον τρόπο με τον οποίο τον χειρίζονται οι διαχειριστές του: Σήμερα οι περισσότεροι στην Ελλάδα θεωρούν δεδομένο πως ότι υπάρχει στο διαδίκτυο προσφέρεται δωρεάν, με συνέπεια οι φωτορεπόρτερ να ΜΗΝ πληρώνονται από τα Portal, ούτε να γνωρίζουν την τύχη των φωτογραφιών τους από τη στιγμή που θα τις αναρτήσουν για συγκεκριμένη χρήση. Η διαδικτυακή κλοπή είναι κάτι που θα έπρεπε να είχε παταχθεί ήδη από ΧΘΕΣ!! Η Ε.Φ.Ε., πρότεινε σε όλους τους παρόντες τη διοργάνωση επειγόντως ημερίδας για να καθοριστούν κανόνες σε ότι αφορά το internet.
Ήδη διαπιστώνεται σαν παγκόσμιο φαινόμενο, η τάση να προσπαθούν οι πολιτικοί να ελέγξουν άμεσα τις ειδήσεις που τους αφορούν, με συνέπεια την συρρίκνωση της Ελεύθερης Δημοσιογραφίας και Φωτοδημοσιογραφίας. Στο πλαίσιο αυτό εμφανίζονται συνεχώς «δημοσιογραφικές αποστολές» υπό τη μορφή «one man show»! Έτσι ένας εργαζόμενος υποκαθιστά το δημοσιογράφο, τον εικονολήπτη αλλά και το φωτορεπόρτερ, γεγονός που υπηρετεί ταυτόχρονα και την προσπάθεια των ιδιοκτητών των ΜΜΕ για περιορισμό των εξόδων σε ανθρώπινο δυναμικό, με συνέπεια να διογκώνεται η ανεργία και η υποαπασχόληση...............
συνεχεια του αρθρου στο ιστολογιο
http://photounion.gr/?p=262

14/10/10

Αμφισβητησεις.Ο νομος, η ηθικη και η φωτογραφια - CONTROVERSIES. THE LAW, ETHICS and PHOTOGRAPHY

e-Announcement photography-now.com














Oliviero Toscani, Kissing-nun, 1992
© Copyright 1991 Benetton Group S.p.A.

CONTROVERSIES. THE LAW, ETHICS and PHOTOGRAPHY
15 October 2010 - 06. February 2011
Exposition du 15 octobre 2010 au 06 février 2011.
Opening: Thursday 14 October 2010, 18:30
Centre national de l'audiovisuel (CNA)
DISPLAY01 1b, rue du Centenaire L-3475 Dudelange, Luxembourg
Fon: +352 52 24 24 1 Fax: +352 52 06 55
info@cna.etat.lu
www.cna.lu




















Marc Garanger, Portrait de Cherid Barkaoun, Algérie 1960-1961
© Photo Marc Garanger

Legal, ethical and political controversies have accompanied the entire history of photography since its invention in 1839. The rules that apply – or do not apply – to journalistic and artistic photographs today are the consequences of these conflicts and debates. Nevertheless, they are constantly being questioned and challenged anew. The exhibition CONTROVERSIES. THE LAW, ETHICS and PHOTOGRAPHY documents this tension-laden history through numerous case studies. Visitors to the exhibition will have the opportunity to form their own opinions – for the middle course between premature censorship and uncompromising freedom of expression remains a delicate matter of subjective assessment. The exhibition focuses on works that have overstepped boundaries and newly defined them, thus shedding light not only on the medium of photography but above all on the respective times, on society and on court decisions; in short, it focuses on great but often problematic moments in the history of photography.

An Exhibition produced by the Musée de l'Elysée (Lausanne).Curators of the exhibition : Daniel Girardin, Senior Curator of the Musée de l’Elysée and Christian Pirker, Attorney at Law in Geneva. Associate curator for CNA: Marguy Conzémius and Michèle Walerich.



















Provand Captain & Indre Shira, The Brown Lady, 1936




















NASA, Buzz Aldrin on the Moon, July 20, 1969 © NASA, Washington, DR




















Anonyme, Abou Ghraïb, Irak, 2004 © DR
www.photography-now.com
Torstr. 218 | 10115 Berlin | Editor: Claudia Stein
contact@photography-now.com | T +49.30.24 34 27 80

20/8/10

Πρώτη ύλη: H κρίση της κουλτούρας, Η έσχατη νόθευση

αναδημοσιευσεις απο την εφημεριδα
ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ http://e-dromos.gr

Πρώτη ύλη:
H κρίση της κουλτούρας
Δευτέρα, 12 Ιούλιος 2010 11:57
Γράφει η Χάνα Άρεντ *

[…] Παρά τη θρυλούμενη δυσφορία των καλλιτεχνών και των διανοουμένων -η οποία οφείλεται, ίσως εν μέρει, στην αδυναμία τους να διεισδύσουν στη θορυβώδη ασημαντότητα της μαζικής διασκέδασης- και σε αντίθεση με κάθε πολιτικό συμφέρον, είναι ακριβώς οι τέχνες και οι επιστήμες εκείνες που παραμένουν σε άνθηση.
Εν πάση περιπτώσει, όσο η βιομηχανία της διασκέδασης παράγει τα δικά της καταναλωτικά αγαθά, δεν μπορούμε να της προσάψουμε το φθαρτό χαρακτήρα των εμπορευμάτων της περισσότερο απ’ ό,τι μπορούμε να μεμθούμε ένα αρτοποιείο, τα προϊόντα του οποίου πρέπει να καταναλωθούν αμέσως μόλις ετοιμαστούν, για να μη χαλάσουν. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του καλλιεργημένου Φιλισταίου ήταν, ανέκαθεν, η περιφρόνηση για τις ασχολίες του ελεύθερου χρόνου και για τη διασκέδαση, με τη μία ή την άλλη μορφή, καθώς δεν μπορούσε να αντλήσει καμιά «αξία» απ’ αυτές. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι στην ανάγκη που αισθανόμαστε για τις ασχολίες αυτές και για τη διασκέδαση, με τη μια ή την άλλη μορφή, εφόσον είμαστε όλοι υποταγμένοι στο μεγάλο κύκλο της ζωής. Και είναι καθαρή υποκρισία και κοινωνικός σνομπισμός να αρνούμαστε τη δυνατότητα να μας διασκεδάσουν και να μας ευχαριστήσουν εκείνα τα πράγματα, ακριβώς τα ίδια, που συνιστούν τη διασκέδαση και καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο των συνανθρώπων μας.
Όσον αφορά την επιβίωση της κουλτούρας, αυτή απειλείται, σίγουρα, πολύ λιγότερο από εκείνους που γεμίζουν τον κενό χρόνο τους με διασκεδάσεις, παρά από εκείνους που τον γεμίζουν με κάτι τυχαία εκπαιδευτικά ψευτοβοηθήματα, προκειμένου να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση. Και όσον αφορά την καλλιτεχνική παραγωγικότητα, δεν θα πρέπει να είναι δυσκολότερο ν’ αντισταθεί κανείς στους μαζικούς πειρασμούς της μαζικής κουλτούρας ή να αποφύγει να αποπροσανατολιστεί από το θόρυβο και τον τσαρλατανισμό της μαζικής κοινωνίας, απ’ ό,τι να αποφύγει τους περισσότερο επιτηδευμένους πειρασμούς και τους περισσότερο ύπουλους θορύβους των καλλιεργημένων σνομπ της εκλεπτυσμένης κοινωνίας […] * Απόσπασμα από το κείμενο της Άρεντ: Η κρίση της κουλτούρας (εκδόσεις Gallimard 1972)

Πρώτη ύλη:
Η έσχατη νόθευση
11 Αύγουστος 2010

Κείμενο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν.
Όταν ο Guy Debord δημοσίευσε την Κοινωνία του θεάματος, η μεταμόρφωση της πολιτικής και γενικότερα της κοινωνικής ζωής σε θεαματική φαντασμαγορία, δεν είχε φτάσει ακόμη στα άκρα με τα οποία είμαστε σήμερα απολύτως εξοικειωμένοι. Γι’ αυτόν τον λόγο η διαύγεια της αμείλικτης διάγνωσης είναι, μπορούμε να πούμε, ακόμα αξιοσημείωτη: «Ο καπιταλισμός στην τελική μορφή του αυτοπαρουσιάζεται ως αχανής συσσώρευση θεαμάτων, όπου όλα αυτά που προηγουμένως βιώνονταν άμεσα, σήμερα έχουν αποτραβηχτεί και μετατραπεί σε αναπαράσταση» [...]
Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Ιταλία υπήρξε ένα εργαστήριο στο οποίο –ενώ η τρομοκρατία προμήθευε στο θέαμα μια κάλυψη που τραβούσε όλη την προσοχή– δοκιμάστηκε η μετάβαση των δυτικών δημοκρατιών προς την τελική φάση της ιστορικής τους εξέλιξης. Ποτέ –ούτε καν τη δεκαετία του ’50, όταν, με την εξάλειψη του φασισμού και του ναζισμού, τα ευρωπαϊκά κράτη ασχολήθηκαν σε μεγάλο βαθμό με τη διεκπεραίωση της αποστολής τους με άλλο τρόπο– μια τόσο τεράστια ποσότητα νόθευσης δεν είχε συγκεντρωθεί σε τόσο σύντομο χρόνο σε κάθε όψη της κοινωνικής ζωής.
Σε διάστημα λίγων χρόνων, ιδεολογίες, θρησκευτικές πεποιθήσεις, συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και εφημερίδες, που ανάμεσά τους υπήρχαν συνήθως χειροπιαστές διαφορές και αντιπροσώπευαν αντιτιθέμενες παραδόσεις, έφτασαν σε συμφωνία, λες και καθοδηγούνταν από κάποιο αόρατο νήμα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια, τον ίδιο λόγο για τα ίδια θέματα. Και ποτέ, σε οποιοδήποτε ολοκληρωτικό καθεστώς, δεν υπήρχε ένας τόσο ομογενοποιημένος και εναρμονισμένος λόγος (στον βαθμό που εξετάζονται ουσιαστικά πράγματα) όσο στην Ιταλία αυτά τα τελευταία χρόνια, μια περίοδο κατά την οποία τα πάντα συζητούνται με την προϋπόθεση ότι τίποτα δεν γίνεται κατανοητό.
Και ποτέ, σε οποιαδήποτε δικτατορία, δεν υπήρχαν διανοούμενοι, αναγόμενοι ευχαρίστως στη θεαματική κατηγορία των ειδικών, που αναλαμβάνουν ευχαρίστως το καθήκον να προωθούν τη συναίνεση και την ηρεμία μέσα από τη σύγχυση των ιδεών.
Αν συμφωνούμε ότι η συνθήκη του θεάματος είναι η τελική φάση στην εξέλιξη της μορφής κράτος –προς την οποία όλα τα κράτη του κόσμου φαίνονται να κινούνται σήμερα, λες και επιδρά πάνω τους μια μοιραία δύναμη– το θέαμα, με την περιορισμένη έννοια της μεσολαβημένης κυκλοφορίας της πληροφορίας, χρησιμεύει στο να καθίσταται ανέφικτο το ότι τα σοβαρά προβλήματα θα προσδιορίζονται με σαφήνεια και οι πολίτες θα έχουν στη διάθεσή τους τα απαραίτητα στοιχεία για τη διαμόρφωση αντίθετης σε σχέση μ’ αυτό γνώμης.
(Βία και ελπίδα στο τελευταίο θέαμα,
μτφρ. Π. Καλαμαράς, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα)

17/8/10

Herman Leonard ( 1923-2010) photographer

HERMAN LEONARD, FAMED PHOTOGRAPHER, DIES AT 87

Herman Leonard, a celebrated photographer whose iconic images of Billie Holiday, Duke Ellington, and Frank Sinatra documented one of the most creative eras of jazz from the late 1940’s through the 1960’s, has died. He was 87.

Leonard died August 14, 2010 at Cedars-Sinai Hospital in Los Angeles.

Leonard was best known for his smoky, backlit portraits of jazz artists in New York, Paris and London. His images graced the covers of numerous albums and helped to form the visual archetype of the jazz musician.
Born and raised in Allentown, PA in 1923, at age 9, Herman Leonard witnessed an image being developed in his brother’s darkroom and became enthralled with the magic of photography. When it came time for college, Leonard chose Ohio University in Athens, the only university at the time to offer a degree in Photography. His college studies were interrupted from 1943-1945 as Leonard served with the United States Army in Burma with the 13th Mountain Medical Battalion as an anesthetist. Leonard returned to college and graduated in 1947 with a Bachelor of Fine Arts Degree. Leonard started his photography career in 1947 as an apprentice with master portrait photographer, Yousuf Karsh. After one year with Karsh, photographing Albert Einstein, Martha Graham and other cultural icons, Karsh encouraged Leonard to break out on his own, telling him “ I know you have it in you to be a great photographer. Go out and conquer.” Upon leaving, Karsh imparted the words “Always tell the truth, but in terms of beauty.”, a credo which Leonard lived by through his photography.
In 1948 Leonard moved to New York and became involved with the jazz scene there, making agreements with club owners to photograph rehearsals in exchange for photographs for their marquees. Leonard has said his aim was “to create a visual diary of what I heard, to make people see the way the music sounded”. Leonard formed relationships with many of the musicians he photographed and remained lifelong friends with Dizzy Gillespie, Quincy Jones and Tony Bennett. In 1956 Leonard was chosen to be Marlon Brando's personal photographer for an extensive research trip to the Far East. In the late 1950's Leonard moved to Paris and continued to photograph the prolific jazz scene, while working in fashion, advertising, travel and editorial photography.
In 1980, Leonard moved from Paris to the island of Ibiza, where he remained until 1987. During that time Leonard rediscovered his jazz negatives and in 1985 released his first book, The Eye of Jazz
, published by Hachette/Filipachi Publications. In 1988, the first exhibition of Leonard’s jazz photographs was held at the Special Photographers Company in London. The exhibit was hugely successful and over 10,000 visitors came to view the first retrospective of Leonard’s work. Leonard’s first US show premiered in 1989 and toured nationally.
In 1992, Leonard moved to New Orleans and immersed himself in the city’s lively jazz scene and exhibited his work around the world in numerous solo shows. In 1995, Leonard released his second book, Jazz Memories
, published by Editions Filipacchi and in that same year was awarded an Honorary Masters of Science in Photography from The Brooks Institute of Photography. Other awards include the “Milt Hinton Award for Excellence in Jazz Photography," from Jazz Photographer’s Association in 1999, the "Excellence in Photography Award” from the Jazz Journalists Association in 2000 and a "Lifetime Achievement Award” from Downbeat Magazine in 2004. In 1997 Leonard was the subject of the Louisiana Public Broadcasting Company documentary “Frame After Frame” narrated by Tony Bennett.
In 2005, Leonard’s home and studio in New Orleans were severely damaged in Hurricane Katrina and his archive of over 8,000 prints were lost in the flood. Fortunately, his negatives were saved and housed at The Ogden Museum of Southern Art. Leonard then relocated to Los Angeles and rebuilt his life and business there. In 2006, he was the subject of the BBC/Sundance documentary “Saving Jazz”, which follows a then 82-year-old Leonard on his painful return home and his efforts to rebuild his life’s work. In 2008, Leonard was the first photographer to be granted a Grammy Foundation Grant for Preservation and Archiving, enabling him to digitize, catalogue and preserve his collection of nearly 60,000 jazz negatives.
In 2008, Leonard was presented with the Lucie Award for Outstanding Achievement in Portraiture at the International Photography Awards. In 2009, he was Commencement Speaker and was granted an Honorary Doctorate of Fine Arts from his alma mater, Ohio University. Also in 2009, Leonard was the official photographer for the Montreal Jazz Festival, photographing legends such as Tony Bennett and Dave Brubeck as well as newcomers such as Melody Gardot. In June 2010, The Montreal Jazz Festival awarded Leonard the Bruce Lundvall Award. In January 2010, Leonard was a guest of Lenny Kravitz in the Bahamas, where he photographed the musician in the studio working on his latest album. Leonard remained active throughout his life, photographing, printing and working on exhibition, documentary and book projects.
Leonard has five publications to his name, including the recently released The Jazz Image: Seeing Music through Herman Leonard’s Photography
, published by University Press of Mississippi, the first scholarly book to examine Leonard’s work, and Jazz published by Grove Atlantic (UK) and Bloomsbury (US) due to be released in November 2010, which contains Leonard’s well known photography as well as many newly discovered images.
Leonard’s photographs have been exhibited worldwide and are in the permanent collections of many major institutions, including the Smithsonian Institution. His body of work is a historical treasure and stunning document of the evolution of modern Jazz.
Quotes "In his long career, Herman captured it all beautifully and powerfully; however the importance of Herman’s jazz images transcends their visual appeal. They are documents of historic significance, cataloguing the development of one of the greatest art forms in American history. One cannot emphasize enough the value of Herman’s archive to our country’s musical legacy. When people think of Jazz, their mental picture is likely one of Herman’s”
- Quincy Jones

Herman is my favorite artist of any technique, he’s a painter with his camera, and he makes it look so effortless. His timing is as great as any Charlie Parker solo or Lester Young or Count Basie beat. Herman’s work will live on and in 50 years from now, when the revolution is realized, jazz will be recognized for the truly great American art form it is” - Tony Bennett

"Herman is an extraordinary talent, the greatest jazz photographer in history”
-
President Bill Clinton

“To speak of Herman Leonard's genius in the art of photography would be the obvious. His real gift was his execution of getting the most out of his life experience. The images that lived in his heart and mind outweighed his printed images. Herman's quench for life was insatiable right up to the very end. He lived every moment to its fullest. I was blessed to have shared beautiful moments with Herman that will be among the highlights of my life. I will continue to love you my friend.” – Lenny Kravitz

For more information and press images, please call Geraldine Baum at (818) 509-8987 or email at mail@hermanleonard.com.

Website http://www.hermanleonard.com

Films
Documentary video footage available for broadcast. Please contact for details.
1997 “Frame After Frame” Louisiana Public Broadcasting
2006 “Saving Jazz” BBC/Sundance

Books
1985 “Eye of Jazz” Fillipachie/Hachette
1995 “Jazz Memories” Fillipachie/Hachette
2006 “Jazz, Giants & Journeys: The Photography of Herman Leonard” Scala Publishers
2010 “The Jazz Image: Seeing Music through Herman Leonard’s Photography UPM
2010 “Jazz” Grove Atlantic (UK) & Bloomsbury (US) Due November 2010

Images Available

1. Billie Holiday, NYC, 1949
2. Duke Ellington, Paris, 1958
3. Dexter Gordon, NYC, 1948
4. Ella Fitzgerald, Duke Ellington & Benny Goodman, NYC, 1948
5. Frank Sinatra, Monte Carlo, 1958
6. Herman Leonard and Ella Fitzgerald, NYC, 1949
7. Herman Leonard, Paris, 1958
8. Herman Leonard, Ottawa, Canada, 1947 (Portrait by Yousuf Karsh)
9. Herman Leonard, NYC, 1953
10. Herman Leonard, Self Portrait, New Orleans, 2004
11. Herman Leonard, Bahamas, 2010 (Portrait by Lenny Kravitz)
12. Miles Davis, Montreux, 1991
13. Miles Davis, Malibu, 1989
14. Tony Bennett, NYC, 1950
15. Frank Sinatra, NYC, 1956, Hurricane Katrina Survivor, 2005

Videos
2008 Herman Leonard Receives Lucie Award
2009 Herman Leonard Ohio University Commencement Address
2010 Herman Leonard & Tony Bennett / Images and Music
http://vimeo.com/channels/126882

Recent Awards
2008 Lucie Award for Outstanding Achievement in Portraiture

2010 Montreal Jazz Festival Bruce Lundvall Award

Contact:
Geraldine Baum
Herman Leonard Photography, LLC Phone: 818-509-8987
Email: mail@hermanleonard.com Web: http://www.hermanleonard.com

27/7/10

Φωτογραφιζοντας κοντινα...

Η αξιοπρεπεια, της αξιοπρεπειας, την αξιοπρεπεια, ω αξιοπρεπεια...


Η "αξιοπρεπεια του φωτογραφου" δημιουργωντας πολυ κοντινα καρε....



Η "αξιοπρεπεια του φωτογραφιζομενου παιδιου" ... ?

26/7/10

Παρα-δημοσιο-γραφία(Περιδιαβαινοντας στα ΜΜΕ... ΙΙ)

απο το http://koubanezos.blogs.sportnet.gr/archives/384
Τη σήμερον ημέρα υπάρχει δημοσιογραφία και «δημοσιογραφία».
Στη δεύτερη ανήκουν όλα εκείνα τα μέσα (blogs, κατά κύριο λόγο) που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους ξεσκίζοντας ανθρώπους και συνειδήσεις.
Όχι πως η δημοσιογραφία θα επιζήσει για πολύ ακόμη… Όχι ετσι όπως την κατάντησαν αρχικά οι εκδότες και έπειτα οι εργαζόμενοί τους, εξυπηρετώντας συμφέροντα και σκοπούς της εταιρείας. Πέρυσι τέτοιον καιρό δεν ήταν που σε εφημερίδα-κολοσσό δημοσιεύτηκε κατά λάθος σημείωση ιλατζή «ξανακοίτα το αυτό, είναι φίλοι μας»;
Άλλο ζήτημα αυτό και άλλο η «δημοσιογραφία», η παραδημοσιογραφία που ασκείται πλέον κατά κόρον. Ανοίγει κάποιος ένα blog και, με όπλο την ανωνυμία, βαράει κάργα.
Και δεν το κάνουν τίποτα παιδάκια που δεν έχουν τι να κάνουν… Το κάνουν δημοσιογράφοι και δη με χρόνια στον χώρο, ειδικά η άνοδος του troktiko και άλλων blog σε «χτυπήματα» συνέβαλλε ώστε να ξεφυτρώσουν δεκάδες, σφάζοντας με το νυστέρι τους «αντίπαλους».
Την ίδια λογική ακολουθούν πλέον και τα μεγάλα έντυπα… Εγραψε, π.χ., κάτι η τάδε που δεν μας άρεσε; «Ρεπορτάζ» με γυμνές φωτογραφίες της τάδε προ 20ετίας.
Sorry αλλά αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι παραδημοσιογραφία. Ακόμη και για το Βατοπέδι (ως κορυφαίο σκάνδαλο, το παράδειγμα) ένα δημοσιογραφικό γκρουπ το έβγαλε και μέχρι να ακολουθήσουν τα άλλα είχε καλοκαιριάσει και ο Καραμανλής είχε ήδη αποφασίσει πρόωρες εκλογές, πηδώντας από το καράβι.
Όπως παραδημοσιογραφία είναι να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία σου και να γράφεις, να κατηγορείς και να διαβάλεις άνευ αποδείξεων ή στοιχείων.
Πρόσφατο δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Suddeutsche Zeitung» (με ρεπορτάζ του Kai Stritmmater) τα έβαλε με τα ελληνικά ΜΜΕ. Το παραθέτω και τα συμπεράσματα δικά σας: «Ένας δημοσιογράφος είναι νεκρός. Πυροβολήθηκε στις αρχές της εβδομάδας στο διαμέρισμά του. Από αριστερούς εξτρεμιστές. Προφανώς λόγω των καταχωρίσεών στο troktiko.blogspot. Η δολοφονία του 37χρονου Σωκράτη Γκιόλια καταδικάζεται από όλους ως «επίθεση κατά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου», ενώ εξαίρονται οι υπηρεσίες του για αποκάλυψη φαινομένων διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, καθώς και η κριτική του στην αριστερή τρομοκρατία. Κάποιος αδαής θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι το τελευταίο προπύργιο ανδρειοσύνης και εντιμότητας. Η εντύπωση είναι λανθασμένη. Κατ’ αρχάς το ίδιο το troktiko.blogspot είναι αμφιλεγόμενο. Πέρα από αποκαλύψεις το blog έχει δημοσιεύσει και ανακρίβειες. Κυρίως, όμως, έγινε τόσο γνωστό λόγω των αποκαλύψεών του, επειδή κανένα άλλο ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν έκανε αυτή τη δουλειά.
“Τα ελληνικά ΜΜΕ απέτυχαν”, δηλώνει ο Στέλιος Κούλογλου, ένας εκ των πιο γνωστών δημοσιογράφων της χώρας, και συμπληρώνει: “Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ανταποκρίθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στο καθήκον τους για έλεγχο του κράτους και της εξουσίας”.
Το ίδιο πιστεύει και η Ρόη Παναγιωτοπούλου, Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών: “Τα ΜΜΕ αποτελούν τμήμα του κατεστημένου. Συμμετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς και συνέβαλαν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού της χώρας”. Ο κόσμος είναι εξοργισμένος με εμάς τους δημοσιογράφους, επειδή και εμείς συντελέσαμε στο να γίνει η Ελλάδα αυτό που είναι σήμερα. Έχουν δίκαιο. Θα έπρεπε να λογοδοτήσουμε». Το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα στο χείλος του γκρεμού οφείλεται εν μέρει και στο ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι συνεργοί στο βρώμικο παιχνίδι του παλιού συστήματος, εκτιμά η “Καθημερινή”.
Κατά το ίδιο ρεπορτάζ: “Το τοπίο των ελληνικών ΜΜΕ φαντάζει εκ πρώτης όψεως πολύ δυναμικό: 22 μεγάλες ημερήσιες και κυριακάτικες εφημερίδες με έδρα στην Αθήνα, 280 τοπικές εφημερίδες, δέκα τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας και άλλοι 135 στην περιφέρεια. Όλα αυτά για σχεδόν 11 εκ. κατοίκους. Η μιντιακή πυκνότητα στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη σε όλη την Ευρώπη. Εάν, όμως, κοιτάξει κανείς προσεχτικά, διαπιστώνει ότι σχεδόν κανένα μέσο δεν έχει κέρδος “Σχεδόν όλα δουλεύουν με ζημίες”, λέει η κοινωνιολόγος και επικοινωνιολόγος Παναγιωτοπούλου. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Είναι δυνατόν, εάν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έχουν κέρδη άλλης μορφής, όταν η εφημερίδα ή ο τηλεοπτικός σταθμός ασκεί πολιτική επιρροή και κάνει εκδουλεύσεις. Πόσα ανεξάρτητα ΜΜΕ υπάρχουν στην Ελλάδα; “Εργάζομαι εδώ επί δεκαετίες. Δεν έχω εντοπίσει ακόμη κανένα ανεξάρτητο ΜΜΕ”, ομολογεί η Ρόη Παναγιωτοπούλου. Τα ελληνικά ΜΜΕ απώλεσαν ήδη δύο φορές την αθωώτητά τους: Πρώτα αλώθηκαν από το κράτος και τα πολιτικά κόμματα και στη συνέχεια έπεσαν στα χέρια οικονομικών ομίλων. Εγκλωβισμένα μεταξύ δύο εξουσιών, πολιτικής και οικονομικής, στα ελληνικά ΜΜΕ δε δόθηκε ποτέ πραγματικά ευκαιρία άμυνας. Στο πλαίσιο αυτό ούτε η ΕΡΤ λειτούργησε ποτέ πραγματικά ως κρατικό – δημόσιο ΜΜΕ, τουλάχιστον όπως γίνεται αυτό αντιληπτό σε Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία. Η ΕΡΤ υπήρξε από την αρχή φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τότε ήρθε το 1989 και άρχισε η εποχή της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Μία απόφαση στάθηκε μοιραία: Τα νέα μέσα «παραχωρήθηκαν» στους ιδιοκτήτες εντύπων μέσων. Το αποτέλεσμα ήταν να συσταθούν μονοπώλια, που δεν εξυπηρετούσαν εκδοτικά συμφέροντα. Οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί στη χώρα ανήκουν σε εταιρίες, που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ναυσιπλοϊας, των κατασκευών, των τηλεπικοινωνιών, στον φαρμακευτικό και στον πετρελαϊκό τομέα.
Η στενή αυτή διαπλοκή δεν αφήνει περιθώριο για έκφραση κριτικού πνεύματος. Η Ελλάδα είναι μικρή. “Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους”, δηλώνει ο Τάσος Τέλλογλου. “Ακούγεται συχνά: Για τον τάδε δεν γράφω, είναι φίλος. Πρόκειται για ένα πρόβλημα κουλτούρας”.
Και καταλήγει το δημοσίευμα: “Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Στο σύστημα υπάρχει ένα λάθος, ένα ηθελημένο λάθος. Το ίδιο το κράτος μπορεί να ασκεί επιρροή με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι να αναλαμβάνει την εξόφληση λογαριασμών τρίτων (όπως τις ασφαλιστικές εισφορές των εκδοτικών οίκων). 20 χρόνια μετά την εισαγωγή της ιδιωτικής τηλεορασης οι σταθμοί λειτουργούν ακόμη με προσωρινές άδειες. Και αυτό γίνεται σκόπιμα, πιστεύει ο επικοινωνιολόγος Δημήτρης Χαραλάμπης. «Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώθηκε η εξάρτηση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα», σημειώνει ο Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών σε μία μελέτη του. Αυτή αποτελεί και τη βάση της ανταλλαγής εκδουλεύσεων, η οποία χαρακτηρίζει τόσο έντονα την ελληνική κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες και την οδήγησε στην κατάρρευσή της. “Οι μεγάλοι όμιλοι, οι οποίοι αποκτούν μετοχές διαφόρων ΜΜΕ, το πράττουν για έναν και μόνο λόγο: Για να μπορούν να εκβιάζουν το κράτος, ώστε αυτό να τους δίνει τις συμβάσεις που θέλουν”, επισημαίνει η Ρόη Παναγιωτοπούλου. Πρόκειται για μία καλή επένδυση σε μία χώρα, στην οποία το κράτος είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής και ένα μεγάλο τμήμα της οικονομίας εξαρτάται από τον κρατικό κορβανά. “Καμία από τις δύο πλευρές δεν επιθυμούσε ποτέ πραγματικά την έρευνα και την κριτική στα φαινόμενα διαφθοράς”, τονίζει ο Στέλιος Κούλογλου, και συμπληρώνει: “Για το λόγο αυτό τα ελληνικά ΜΜΕ δεν αποκάλυψαν ποτέ κανένα μεγάλο σκάνδαλο. Πάντα εισάγαμε τις αποκαλύψεις από το εξωτερικό, όπως συνέβη και στην περίπτωση του σκανδάλου διαφθοράς στη Siemens”.
“«Γνωρίζω δημοσιογράφους, οι οποίοι έχουν κάνει πολύ χειρότερα πράγματα από ορισμένους εκδότες”, παραδέχεται ο Τέλλογλου και κάνει λόγο για διαφθορά και αυτολογοκρισία.
Στις συντακτικές ομάδες των μεγάλων εφημερίδων και σταθμών υπάρχουν σήμερα πολλοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν και δεύτερη απασχόληση: Μισθοδοτούνται από τράπεζες, επιχειρήσεις ή από Υπουργεία. Δεν είναι λίγοι, αλλά εκατοντάδες. Και κανείς δεν γνωρίζει ποιοί είναι αυτοί. Λίστες υπάρχουν, αλλά είναι μυστικές.
Πολλοί δημοσιογράφοι δικαιολογούν τη δεύτερη απασχόληση με το επιχείρημα των χαμηλών τους αποδοχών. “Και ένας αστυνομικός βγάζει μόνο 1.000 Ευρώ το μήνα. Να τον βάλουμε να δουλέψει και σαν «σεκιουριτά;”. Όσον αφορά τις απεργίες των δημοσιογράφων, αυτές δεν γίνονται ποτέ για τη διεκδίκηση μεγαλύτερης ελευθερίας της γνώμης, αλλά μόνο για περισσότερα χρήματα, επισημαίνει ο Κούλογλου.
Το κύρος του ελληνικού Τύπου είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις της Διεθνούς Διαφάνειας, οι Έλληνες θεωρούν τα ΜΜΕ εξίσου διεφθαρμένα με τα κόμματα. Οι εφημερίδες, αν και έχουν και αυτές πρόβλημα αξιοπιστίας, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εξισωθούν με τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Οι πιο έγκυρες εφημερίδες της Ελλάδας θεωρούνται η Καθημερινή, Τα Νέα και Το Βήμα.
Η τελευταία προκάλεσε πολλά σχόλια, όταν σε κυριακάτικη έκδοσή της αναφέρθηκε με λεπτομέρειες και σε επίπεδο δηλωσεων σε μία επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού, Recep Tayyip Erdogan, στην Αθήνα. Μόνο που η επίσκεψη αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά ανεβλήθη κατά απροσδόκητο τρόπο.
Η εφημερίδα είχε καλύψει την επίσκεψη, ασχέτως αποτελέσματος, προτού αυτή πραγματοποιηθεί. Ποιός συνεχίζει να αγοράζει μία τέτοια εφημερίδα; “Οι κυριακάτικες εφημερίδες δεν πωλούν πια τα δημοσιεύματά τους, αλλά τα DVDs, τα οποία κυκλοφορούν μαζί με αυτές ως δώρο”, παρατηρεί ο Κούλογλου. Καμία φορά και τσάντες. Ή αρκουδάκια».
Koubanezos

20/7/10

Αντι για .....

Η προκήρυξη του troktikou - Αυτοί είμαστε
Επειδή ο κόσμος που μπαίνει στο troktiko είναι πάρα πολύς και μέσα σε αυτούς είναι: Μαθητές, φοιτητές, γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, ομογενείς, άνεργοι, ανύπαντροι(ξεχάσαμε κανέναν;)θεωρούμε σωστό να γράψουμε δύο λόγια για εμάς. Γιατί να αφήνουμε τους άλλους να μιλάνε για εμάς από την στιγμή που δεν μας ξέρουν; Άλλωστε απ'όσα θα γράψουμε μπορείτε να κρίνετε αν λέμε ή όχι αλήθεια.....
συνεχεια στο
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/troktikou_06.html

Περιδιαβαινοντας στα ΜΜΕ... Ι

από το ΤΡΩΚΤΙΚΟ

Ιδού οι λίστες της ντροπής με τις υπερωρίες της ΕΡΤ
- ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_9541.html

12/7/10

Πνευματικα δικαιωματα-εξελιξεις με την βοηθεια της τεχνολογιας

Στην γεμάτη τεχνολογικές εξελίξεις εποχή μας, η προάσπιση και εφαρμογή του φωτογραφικού copyright γίνεται δύσκολη υπόθεση. Τα προγράμματα επεξεργασίας εύκολα επεμβαίνουν στο περιεχόμενο της εικόνας, ενώ δυσχεραίνεται η προσπάθεια των δημιουργών να επιβλέψουν την ορθή και νόμιμη χρήση των έργων τους από μη εξουσιοδοτημένα πρόσωπα. Επίσης διαπιστώνουμε υστέρηση, αργοπορία και αβελτηρία των κρατικών οργάνων να παρακολουθήσουν τις νέες πρακτικές ειδικά στο internet και με εκσυγχρονισμένη νομοθεσία να προστατεύσουν τους δικαιούχους. Εν όψει αυτών είναι εύλογη η διαπίστωση ότι γρήγορα η ιδιωτική πρωτοβουλία αντιλαμβάνεται τα κενά και αναλαμβάνει να τα καλύψει έναντι αμοιβής.
IMAGE RIGHTS
Zωντανό παράδειγμα ιδιωτικής δραστηριοποίησης στον τομέα της προστασίας του copyright των φωτογράφων αντιπροσωπεύει η εταιρία ImageRights, η οποία διαθέτει το αντίστοιχο site www.imagerights. com. H εταιρία προτείνει το εξής λειτουργικό σχήμα: οι εγγραφόμενοι φωτογράφοι υποβάλλουν τα έργα τους, τα οποία περνούν στη database της εταιρίας.
Εν συνεχεία αυτή χρησιμοποιεί ισχυρές μηχανές αναζήτησης με ειδικούς αλγόριθμους αναγνώρισης, σκανάροντας sites, blogs, media κλπ. για τυχόν ταυτοποίηση. Σε περίπτωση που έχει ταυτοποίηση εικόνων στέλνει αυτόματα αναφορές στους δικαιούχους που αυτοί πλέον ξέρουν αν έχουν εκχωρήσει ή όχι δικαιώματα και σε ποια περίπτωση και
πράττουν αναλόγως.
PLUS COALITION
Μια άλλη προσέγγιση είναι της Plus Coalition, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε από τον γνωστό αμερικανό φωτογράφο Jeff Sedlik. Η Plus αντιλαμβάνεται το ρόλο της ως ενδιάμεσου ανάμεσα στους χρήστες και καταναλωτές εικόνας και διακηρύσσει την
“ουδετερότητά”της δηλ. δεν συντάσσεται με τα συμφέροντα ούτε της μίας ούτε της άλλης πλευράς. Η ιδέα της είναι να είναι αναγνωρίσιμες και ταυτοποιημένες ως προς το δημιουργό οι εικόνες ώστε να μπορούν οι καλόπιστοι χρήστες να έλθουν σε συμφωνία μαζί του. Έτσι έχει επινοήσει ένα σύστημα ΙPTC* metadata που περιλαμβάνεται στο τελευταίο Photoshop CS5 και στο Lightroom 3.0 με καταχωρητές (registry identifiers) στις επικεφαλίδες Exif των αρχείων. Μόλις εγγραφεί στην Plus Coalition κάθε δημιουργός παίρνει μια ταυτότητα – κωδικό, η οποία - με επιλογή του - μπορεί να ενσωματώνεται σε όλα του τα αρχεία. Έτσι κάθε δυνητικός πελάτης, μπορεί να αναζητήσει άμεσα τον φωτογράφο. Τα πληροφοριακά στοιχείαPlus μπορούν να τροποποιηθούν ανά πάσα στιγμή από το φωτογράφο. Επίσης, αξιοποιώντας το αόρατο ψηφιακό υδατογράφημα σε κάθε εικόνα, αν το Plus ID αφαιρεθεί ή απωλεσθεί, είναι εύκολη η αποκατάσταση με τον εξής τρόπο: υποβάλλουμε ένα αντίγραφο χαμηλής ανάλυσης στην υπηρεσία Plus Registry που χρησιμοποιεί αλγόριθμους αναγνώρισης της PicScout για να ταυτοποιήσει το δημιουργό. H Plus Coalition παρέχει δωρεάν API σε όποιο software developer ενδιαφέρεται να υποστηρίξει το σύστημα σε πρόγραμμα imaging που κυκλοφορεί είτε freeware/shareware/commercial.
* Το 2009, ο διεθνής οργανισμός IPTC (International Press Telecommunications Council) ανεγνώρισε επίσημα τα στάνταρ της Plus Coalition ενσωματώνοντάς τα ως υποσύνολο των Exif Metadata στα πεδία Licence Data format.
CREATIVE COMMONS
Διαφορετικό δρόμο ακολουθεί η πρωτοβουλία Creative Commons που ίδρυσαν το 2001 οι Larry Lessig, Hal Abelson και Εric Eldred. Έχει την έδρα της στο San Fransisco και λειτουργεί ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Η CC και έχει αφοσιωθεί στην ιδέα της προτυποποίησης όσων έργων διατίθενται ως κοινόχρηστα (public domain). Mε άλλα λόγια επιδιώκουν το σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στα δικαιώματα που οι δημιουργοί εκχωρούν δωρεάν και κάποια άλλα που επιφυλάσσουν. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, δείτε την αναλογική ομοιότητα με τα freeware/shareware λογισμικά που διατίθενται μεν δωρεάν για ατομική/ιδιωτική χρήση αλλά δεν επιτρέπεται η αξιοποίησή τους από εταιρίες ή η μεταπώληση κλπ. Την ίδια μεταχείριση οραματίζεται η Creative Commons για φωτογραφικό υλικό και προσπαθούν να θέσουν απλούς και κατανοητούς τρόπους «σήμανσης» που να ισχύσουν διεθνώς.

από το Photobusiness Weekly www.photo.gr

10/7/10

Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Γουδί 9,10 και 11 Ιουλίου

Σώστε το Munting Nayon!


Ελάτε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Γουδί στις 9,10 και 11 Ιουλίου απο τις 18:00.
Ενημερωθείτε για το Munting Nayon μιλώντας με τους πρωταγωνιστές,
βλέποντας φωτογραφίες και ζωγραφιές των μαθητών του παιδικού σταθμού
και δουλειές των φωτογράφων Αλέξανδρου Κατσή και Χριστίνας Βάζου.

9/7/10

Copyright 2010

Αμερικανικές ανησυχίες στο συμπόσιο της ASMP.
Τη γενικότερη παγκόσμια ανησυχία για την αναποτελεσματική προστασία του φωτογραφικού copyright επαλήθευσε η διοργάνωση συμποσίου «Copyright and the New Economy: Issues & Trends Facing Visual Artists» από την επαγγελματική ένωση ΑSMP (American Society of Media Photographers). To σχετικό forum πραγματοποιήθηκε στις 21-22 Απριλίου στο αμφιθέατρο των Νew York Times. Oι γνώμες των αμερικανών συναδέλφων και ειδικών σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας αποκτούν βαρύνουσα σημασία αν σκεφθεί κανείς ότι πρόκειται για την πιο προηγμένη στον κόσμο χώρα ως προς τις αμοιβές αλλά και την κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Victor Perlman γενικός γραμματέας ASMP. Αφού ανέλυσε την σημασία των αμερικανικών νόμων (Copyright Acts) με πιο πρόσφατο το αντίστοιχο νομοθέτημα του 1976, πρότεινε τρεις βιώσιμες πολιτικές που θα μπορούσαν να σταθεροποιήσουν τα απειλούμενα δικαιώματα των φωτογράφων:
την υποχρεωτική αδειοδότηση,
τα συστήματα συλλογικής διαχείρισης πάνω στο ευρωπαϊκό πρότυπο
και ένα είδος διαδικτυακού φόρου που θα έφερνε κάποια αμοιβή στους δημιουργούς (ουσιαστικά ένα τέλος πρόσβασης στο Internet υπέρ των πνευματικών δημιουργών – ας μην ξεχνάμε ότι το 70% του περιεχομένου στο Web αφορά υλικό εικόνας).
Σε παρέμβασή του ο David Carson, σύμβουλος της αμερικανικής Υπηρεσίας Copyright, σημείωσε ότι το τρέχον νομοθετικό πλαίσιο ανάγεται στη δεκαετία του ’60, όταν σε θέματα copyright εμπλέκονταν μικρός αριθμός δημιουργών και εταιριών. Τότε το ζήτημα δεν ακουμπούσε το μέσο πολίτη, γιατί δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει τη νομιμότητα της χρήσης. «Τώρα όμως, οποιοσδήποτε έχει υπολογιστή, μπορεί να αντιγράψει, να πολλαπλασιάσει και να μοιραστεί μέσω Internet φωτογραφικό υλικό που έχει πέσει παράνομα στα χέρια του. Ζούμε σε ένα κόσμο που αυτοί οι οποίοι παραβαίνουν τους κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας είναι πάρα πολλοί…»
Ο καθηγητής Lawrence Lessig, ιδρυτής της πρωτοβουλίας Creative Commons, παρουσίασε το δικό του σκεπτικό ότι η εφαρμογή των συμβατικών μεθόδων προστασίας του copyright οδηγεί σε ανώφελες συγκρούσεις σε μια χρονική συγκυρία όπου θα έπρεπε να επιζητούμε την αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία. Ζήτησε την απλοποίηση της νομοθεσίας με θεσμοθέτηση κανόνων διαφάνειας (π.χ. να γίνεται γνωστός ο δημιουργός με ορισμένη διαδικασία κατοχύρωσης και πιστοποίησης των έργων του) και επίσης να οριστικοποιηθεί το περιεχόμενο της δίκαιης χρήσης (fair use). Eπίσης τόνισε ότι η «οικολογική αντίληψη» περί copyright προϋποθέτει μια καινούργια κουλτούρα που μεταξύ άλλων ενθαρρύνει και τους ερασιτέχνες δημιουργούς.
O Jeff Sedlik πρώην πρόεδρος της ένωσης ΑΡΑ (American Photographers Association) και νυν γενικός διευθυντής της Plus Coalition, τόνισε ότι “Τώρα βλέπουμε τις παρενέργειες από την επέκταση της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων στα 70 και 75 χρόνια από το θάνατο του δημιουργού που έγινε κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των στούντιο του Hollywood.” Aυτό που παρατηρείται πλέον ευρύτατα είναι ότι οι πελάτες πιέζουν τους φωτογράφους να τους εκχωρούν εξαρχής το σύνολο των δικαιωμάτων επειδή φοβούνται ότι διαφορετικά και για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής τους ίσως βρεθούν υπόλογοι για ενδεχόμενη παραβίαση copyright με βαριές αστικές ευθύνες. Άλλο ένα σημείο τριβής είναι η χρονική διάρκεια των συμβάσεων όπου παρατηρείται το φαινόμενο μετά τη λήξη της ισχύος της σύμβασης οι δημιουργοί να απαιτούν πολλαπλάσια ποσά αν τους ζητηθεί η παράταση.
Ο φωτογράφος Chase Jarvis τόνισε τη σημασία του Internet. Είναι η πρώτη φορά που οι φωτογράφοι μπορούν να είναι ταυτόχρονα και διανομείς του προϊόντος τους παρακάμπτοντας τα πρακτορεία. Είναι πολύ εύκολο να στήσεις online φωτοθήκη και να πληρώνεσαι με secure server.
Oι εισηγητές του panel ασχολήθηκαν αρκετά με το θέμα της κατοχύρωσης των έργων μέσω μιας διαδικασίας πιστοποίησης όπως τα domain names του Internet που τα χειρίζονται ειδικά εξουσιοδοτημένοι ιδιώτες καταχωρητές. Ο όγκος της σχετικής πληροφορίας φαίνεται δυσθεώρητος όμως θα περιορίζεται δραστικά εκ του ότι μόνον όσα έργα περιλαμβάνοντα σε συμβάσεις/συμφωνητικά θα καταχωρούνται ενώ η ψηφιακή τεχνολογία αποθήκευσης δεδομένων βελτιώνεται συνεχώς.

Aπό το Photobusiness Weekly τ.69

16/6/10

εκδοση:Νομοι για την πνευματικη ιδιοκτησια και τα συγγενικα δικαιωματα


η ανάγκη να υπάρχουν συγκεντρωμένες κάποιες πληροφορίες
( νόμοι, διευκρινήσεις και διευθύνσεις) πανω στο θέμα
"Πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών" έκανε την πολιτιστικη εταιρεια ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ και επιμέλεια του Μανολη Κασιματη να εκδόσει αυτό το βιβλιαράκι.
Σήμα 16χ25,5 - Σελιδες 98 - Τιμή 2.50 ευρώ

Τα περιοδικά "ΓΕΩ", "9", και "Βet" της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ σταματουν την κυκλοφορια τους

Τίτλοι τέλους για τρια ακόμα περιοδικά της "Ελευθεροτυπίας"

Χθες το βράδυ ανακοινώθηκε πως σταματούν να κυκλοφορούν τα περιοδικά "ΓΕΩ", "9", και "Βet".
Άγνωστο το μέλλον... των επαγγελματιων δημοσιογράφων και των φωτογράφων που εργαζόντουσαν εκεί. Δύσκολες εποχές όχι μόνο για την Ελευθεροτυπία αλλά και για όλο τον τύπο.
απο το
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_2306.html

Πληροφορίες

Αθηνα, Greece
http://www.manolokasimatis.gr