Απεβιωσε σε ηλικια 79 χρονών ο σπουδαιότερος φωτογράφος του βρώμικου πολέμου του Βιετναμ
Σε ηλικία 79 ετών στο σπίτι του στο Μόναχο αποχαιρέτισε τα εγκόσμια ο Ηorst Faas, ο βραβευμένος με δύο Πούλιτζερ πολεμικός φωτορεπόρτερ και διευθυντής φωτογραφικού τμήματος Ευρώπης του Associated Press ως το 2004, oπότε συνταξιοδοτήθηκε.
 |
| Horst Faas φωτ. Μανόλης Κασιμάτης |
H πρώτη του αποστολή σαν μαθητευόμενος
ρεπόρτερ ήταν στο Κογκό στα τέλη της δεκαετίας του 50. Μετά στην Ινδοκίνα το 1962 όπου έμεινε μέχρι το 1973 παρά το σοβαρό τραυματισμό του το 1967. Σε όλα αυτά τα χρόνια παρέμεινε ενεργός αν και οι δύο αρχετυπικές φωτογραφίες που χαρακτηρίζουν διαχρονικά το βρώμικο πόλεμο του
Βιετνάμ και διαμόρφωσαν την παγκόσμια κοινή γνώμη προέρχονται από μαθητές και προστατευόμενούς του: η πρώτη του Εddie Adams που δείχνει την εκτέλεση με πιστόλι στον κρόταφο ενός βορειοβετναμέζου αντάρτη και η δεύτερη του ντόπιου φωτογράφου Ηuynh Cong Ut με το κοριτσάκι με τα καμμένα από ναπάλμ ρούχα που τρέχει απεγνωσμένα να σωθεί από το χωριό της που καίγεται.
Ο Faas, όσο κανένας άλλος φωτογράφος σε θέση ευθύνης (ήταν για πολλά χρόνια διευθυντής φωτογραφικού - photo editor - του Associated Press στη Σαϊγκόν, ήταν γνωστό ότι βοηθούσε και έδινε πολλές ευκαιρίες στους νέους φωτογράφους, τουςοποίους καθοδηγούσε σαν πατέρας.
απόσπασμα απο την συνεντευξη του στο περιοδικο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ 13Ο
Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε με μύθους της φωτοειδησεογραφίας σαν το Horst Faas. Οι δάφνες του στο ρεπορτάζ μιλούν μόνες τους. Υπήρξε ο πρώτος φωτογράφος που διακρίθηκε με δύο βραβεία Pulitzer, το πρώτο (1965) για την κάλυψη του πολέμου στο Βιετνάμ και το δεύτερο (1972) για το Bangladesh. Το 1990 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Requiem για τους φίλους του, γνωστούς και άγνωστους ρεπόρτερ που χάθηκαν στο βρώμικο πόλεμο της Ινδοκίνας. Με φιλική διάθεση και εφηβικό ενθουσιασμό για τη δουλειά του, παρά τα εβδομήντα του χρόνια, μας μίλησε για τα πάντα ξεκινώντας βεβαίως από τους Ολυμπιακούς Αγώνες..................
Υπήρξατε φωτογράφος στο Βιετνάμ. Μετά από το Βιετνάμ η ανθρωπότητα πίστεψε ότι οι «τοπικοί» πόλεμοι θα τελείωναν.Σήμερα βλέπουμε συγκρούσεις σε ολόκληρη την υφήλιο.
Στο Βιετνάμ έμεινα δώδεκα χρόνια. Οι φωτογράφοι εκτελούνταν από τους αντάρτες Βιετκόνγκ σα να ήταν στρατιώτες. Δεν υπήρχε το απαραβίαστο του τύπου που πολλοί φαντάζονται. Στην Καμπότζη 21 δημοσιογράφοι εκτελέστηκαν σε μια μέρα. Σήμερα πολλοί φωτογράφοι σκοτώνονται από ατυχία και άλλοι από ανοησία. Παίρνουν πολλά ρίσκα. Το Associated Press ήταν μάλλον τυχερό στον πόλεμο με το Ιράκ, το Reuters έχασε αρκετούς ανθρώπους. Τελευταία απώλεια του AP θυμάμαι ότι ήταν στο Κόσσοβο. Ήμουν στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ στη Μέση Ανατολή το 1973 και στην Κύπρο το ‘74. Σήμερα είναι ακόμη πιο επικίνδυνο να βρίσκεσαι για παράδειγμα στο Ισραήλ. Οι αντιμαχόμενες πλευρές κοντεύουν να πάψουν να θεωρούν τους φωτογράφους και τους δημοσιογράφους ανεξάρτητους.
