Εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και διαδήλωση προς τη Βουλή πραγματοποιούν το Σάββατο 30 Μάη 2009 δεκάδες φορείς και συλλογικότητες ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας, οικογενειών, λειτουργών ψυχικής υγείας στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα, φοιτητές και κοινωνικά κινήματα, αντιδρώντας στη ραγδαία επιδείνωση ενός ήδη σαθρού συστήματος ψυχικής υγείας.
Αν μέχρι τώρα αυτό που διαπιστώναμε στο χώρο της ψυχικής υγείας (και όχι μόνο) ήταν μια αγεφύρωτη διάσταση ανάμεσα σε ‘διακηρύξεις και υποσχέσεις’ από μια και στα ‘έργα’ των διαδοχικών κυβερνήσεων από την άλλη, το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης και οι συνέπειές της στις πολιτικές επιλογές και τις προτεραιότητες της εξουσίας δημιουργεί μια καινούργια κατάσταση που δεν εξανεμίζει μόνο κάθε ελπίδα για μεταρρυθμιστικές παραχωρήσεις, αλλά θέτει στην ημερήσια διάταξη τον κίνδυνο μιας σκόπιμης και οργανωμένης παλινδρόμησης σε πολιτικές που συνδυάζουν την ακραία στέρηση με τον άκρατο αυταρχισμό.
-Το καθεστώς τηςανομίας μέσα στο οποίο ασκείται, ως επί το πλείστον, η ψυχιατρική φροντίδα γίνεται, πλέον, όλο και πιο ορατό : φαίνεται από τον τρόπο που γίνεται το πλήθος των ακούσιων νοσηλειών, από την πληθώρα των μηχανικών καθηλώσεων και τις συχνά θανατηφόρες συνέπειές τους, από την αλόγιστη χρήση των ψυχοφαρμάκων (υπό τον σφικτό εναγκαλισμό των φαρμακοβιομηχανιών), από τη διαιωνιζόμενη ‘ασάφεια’ ως προς τα δικαιώματα των νοσηλευόμενων ψυχικά ασθενών, από την κακομεταχείριση ψυχικά ασθενών από τις διάφορες αρχές.
-Τα δικαιώματα, παρ΄ όλες τις υποσχέσεις που αφειδώς δίνονται σ΄ όλη της διάρκεια των 25 χρόνων της υποτιθέμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», αντί να γίνουν συγκεκριμένα και ν΄ αποκτήσουν υλική υπόσταση, εξακολουθούν ν΄ αποτελούν αφηρημένες και υποκριτικές διακηρύξεις : κατοικία, θέσεις εργασίας, ουσιαστική ενίσχυση του εισοδήματος, εκπαίδευση, κοινωνικές σχέσεις, ενίσχυση οικονομική και συναισθηματική των οικογενειών με ψυχικώς πάσχοντα μέλη, κοκ.
-Η παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας, αντί να εγκαθιδρυθεί ως ένα δημόσιο αγαθό που παρέχεται ισότιμα και δωρεάν, με όλα τα κριτήρια της ποιότητας των παροχών (και με ‘κριτήριο των κριτηρίων’ το βαθμό στον οποίο διασφαλίζουν και στηρίζουν την ελευθερία των υποκειμένων μέσα στον κοινωνικό ιστό) μεταβιβάζεται και ανατίθεται, από ένα διαρκώς υποστελεχωμένο και δραματικά υποχρηματοδοτημένο “δημόσιο”, σε εργολάβους ιδιώτες, σε μια λογική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησής της.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί ν΄ αντιμετωπιστεί παρά με όρους κοινωνικού κινήματος. Δεν αφορά μόνο τους «άμεσα ενδιαφερόμενους» αλλά όλη την κοινωνία. Εχει να κάνει με την ίδια την οργάνωση της κοινωνίας, με το αν αυτή η οργάνωση αφήνει «χώρο» στον καθένα, ανάλογα με τις ανάγκες του, να υπάρξει ελεύθερα, ισότιμα, με σεβασμό σ΄ αυτό που είναι.
