Η Πνευματική Ιδιοκτησία υποτίθεται πως είναι ένας θεσμός για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας. Με την παροχή οικονομικών κινήτρων η ΠΙ εμφανίζεται ότι ενθαρρύνει τους δημιουργούς στην παραγωγή πνευματικών έργων. Απώτερος στόχος είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαθεσιμότητα πνευματικών έργων στην κοινωνία. Γι’ αυτό τον λόγο τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας υποτίθεται ότι είναι δομημένα, ώστε να επιτρέπουν στο κοινωνικό σύνολο την πρόσβαση υπό ορισμένες συνθήκες και ώστε να διαρκούν περιορισμένο χρόνο, μετά τη λήξη του οποίου το προστατευόμενο πνευματικό έργο καθίσταται κοινόχρηστό. Όλα αυτά υποτίθενται. Πριν κάποιες ημέρες ένας χρήστης του διαδικτύου ονόματι Derick Coetzee πόσταρε στη Wikipedia ορισμένα διάσημα έργα ζωγραφικής, που είναι πλέον κοινόχρηστα γιατί τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των δημιουργών τους έχουν παρέλθει. Ο Coetzee πόσταρε, όπως ήταν φυσικό, τα έργα αυτά στην ειδική κατηγορία εικόνων της Wikipedia, που έχουν ένδειξη κοινόχρηστου και είναι ελεύθερες προς χρήση. Αυτή όμως η ενέργεια προκάλεσε την άμεση κινητοποίηση της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, όπου εκτίθενται τα έργα αυτά. Οι δικηγόροι της Πνιακοθήκης έστειλαν προειδοποιητική επιστολή προς τον κ. Coetzee και ζήτησαν την αφαίρεση των συγκεκριμένων φωτογραφιών.
Πως γίνεται να απαγορεύεις σε κάποιον τη διάδοση πνευματικών έργων, τα οποία ακόμη και με τους κανόνες της αστικής δικαιοσύνης έχουν καταστεί κοινόχρηστα?
Όλα γίνονται. Η αστική δικαιοσύνη εξ ορισμού εξυπηρετεί τις αρχές του καπιταλισμού, μεταξύ των οποίων είναι και η πλήρης εμπορευματικοποίηση της γνώσης, της πληροφορίας και της κουλτούρας. Αυτά τα κοινωνικά αγαθά πρέπει να καταστούν πάση θυσία και εσαεί εμπόρευμα και να παγιωθούν ως τέτοιο στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμη και αν μία τέτοια εξέλιξη φαίνεται παράλογη και έχει καταστρεπτικές για το κοινωνικό σύνολο συνέπειες. Βασική στρατηγική για να καταστεί το παράλογο ως κανόνας είναι η αρχική θεσμοθέτησή του ως εξαίρεση και στην συνέχεια η συνεχής επέκτασή του μέχρι το σημείο ώστε η εξαίρεση να έχει καταστεί ο κανόνας. Όπως αυτό συμβαίνει στην κοινωνία της επιτήρησης, το ίδιο έχει συμβεί χρόνια τώρα στο δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας. Τα περιορισμένα οικονομικά κίνητρα, που αρχικώς θα παρέχονταν ως αντάλλαγμα για την δρέψη των καρπών της ατομικής δημιουργίας από το κοινωνικό σύνολο, μετατράπηκαν σε διαρκώς διευρυνόμενα απόλυτα δικαιώματα που θα ιδιωτικοποιούσαν και θα εμπορευματικοποιούσαν πλήρως κάθε ψίγμα γνώσης, πληροφορίας και κουλτούρας. Ο υποτιθέμενα απώτερος σκοπός της πνευματικής ιδιοκτησίας, για τον οποίο αυτή άλλωστε συμπύχθηκε στην ανθρώπινη ιστορία, δηλαδή η ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου μέσα από την όσο πιο μεγάλη διάδοση της επιστήμης και της τέχνης χάθηκε πια στη μετάφραση.
συνεχεια στο μπλοκ http://inlovewithlife.wordpress.com/2009/08/04/tragedy_of_the_anticommons/
